بررسی ابعاد زمینه گرایی در روستاهای تاریخی ایران

زمینه گرایی روشی در طراحی است که به تعامل معماری، زمینه و سایت اطراف می پردازد. روستاهای تاریخی ایران به خوبی گواه به کارگیری منطقی این اصل می باشند. زمینه های کالبدی، فرهنگی، اقتصادی، اقلیمی و... در آن ها موردتوجه قرارگرفته و به دنبال رفع نیازها از سایت پیرامون بوده اند. بررسی زمینه گرایی در روستاهای تاریخی ایران، نشان می دهد که ازلحاظ اقلیمی بناها همساز با پیرامون خود بوده اند و استفاده ی درست از شرایط محیطی را مدنظر قراردادند که یکی از فواید غیرقابل اغماض آن صرفه جویی در مصرف انرژی هست که از دغدغه های مهم عصر حاضر می باشد. این مقاله ضمن ارایه تعاریفی روشن از زمینه به عنوان بستر قرارگیری آثار معماری و بررسی زمین گرایی در روستاهای تاریخی ایران، به این نکته تاکید دارد که استفاده از طرح های روز دنیا علی رغم کمک به بروز شدن بافت ها و بناها دربردارنده ی نکات منفی ازجمله عدم توجه به زمینه گرایی و عدم حس تعلق در ساکنین می باشد. مقاله ی حاضر سعی به تبیین نقش و جایگاه زمینه گرایی در راس نظام برنامه ریزی و طراحی دارد تا ضمن توضیح اجمالی معیارهای زمینه گرایی و استخراج دستورالعمل های طراحی از این رویکرد به شرح آن بپردازد و اهمیت توجه به این مبحث را مشخص کند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، روستاهای تاریخی ایران ، معماری سنتی ، فناوری بوم آورد