تدوین راهبردهای شهرسازانه به منظور بهبود احساس امنیت زنان در سکونت گاه های غیررسمی (نمونه موردی: محله سهل آباد شیراز)

غالب رویکردها اجرایی به سکونت گاه های غیررسمی شهری در ایران، رویکردها و به تبع آن راه حل های کالبدی هستند. درحالی که مشکلات اجتماعی در بسیاری از این گونه بافت ها پررنگ تر از مسایل کالبدی، خود را نشان می دهد. امنیت ، یکی از نیازهای اساسی شهروندان در زندگی شهری است که کمبود آن در برخی از سکونت گاه های غیررسمی شهری، حیات اجتماعی را در این بافت ها تحت تاثیر قرار داده است. کاهش سطح امنیت در بافت های شهری، زنان را بیشتر از مردان مورد هدف قرار داده و حضور آن ها در فضاهای شهری را کم رنگ می سازد. در سال های اخیر پژوهش های بسیاری بر روی تاثیرات شاخص های محیطی بر بهبود وضعیت امنیت در محله های شهری انجام شده است. این مقاله به دنبال تدوین راهبردهای شهرسازانه و شاخص های محیطی موثر بر ارتقاء حس امنیت زنان در سکونت گاه های غیررسمی شهری است. به این منظور در این مقاله از هر دو دسته راهبردهای کیفی و کمی در پژوهش با رویکرد تفسیرگرایی استفاده شده است. به منظور تدوین راهبردهای شهرسازانه، پس از مرور منابع کتابخانه ای و استخراج شاخص های موثر محیطی، به پیمایش نظرات زنان ساکن در سکونت گاه غیررسمی محله سهل آباد شیراز – به عنوان نمونه موردی- پرداخته شده است. بررسی 370 پرسشنامه تکمیل شده با طیف نگرش سنجی لیکرت در این بافت نشان می دهد که اولویت اقدامات محیطی برای بهبود احساس امنیت بانوان در محله از دیدگاه خود آن ها؛ ایجاد فضایی اجتماع پذیر برای گذران اوقات فراغت بانوان، بهبود وضعیت پیادهروها، افزایش احساس تعلق در محیط و بهبود شهرت محله سهلآباد است. در انتها، با جمع بندی این نظرات، راهبردهای طراحانه متناظر و نقشه راهبردی پیشنهادی به منظور بهبود حس امنیت زنان در محله سهل آباد شیراز ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

احساس امنیت ، زنان ، سکونت گاه غیررسمی ، محله سهل آباد شیراز