اصول طراحی در معماری بومی

ان چه که شکل غالب سکونت های انسانی بوده است نه معماری حرفه ایی یا هنری بلکه معماری بومی بوده است در دوران جدید معماری گذشته با توجه به طبیعت اطراف خود شکل گرفته بود نادیده گرفته شده و همسازی و همگونی با طبیعت معنا و مفهوم خود را از دست داده بود و انسان با نادیده انگاشتن اصولی که طی قرن ها مورد استفاده قرار گرفته بود ضربه شدیدی به ارکان زندگی خویش وارد کرد . در معماری بومی توجه به اقلیم به شدت رعایت می شود. با توجه به هر نوع اقلیمی نوع مصالح ,نحوه پوشش بام بنا ها و همچنین شکل سقف بناها در هر اقلیمی متفاوت است مثلا در اقلیم گرم و خشک شکل سقف خانه ها صاف و مسطح می باشد و در اقلیم معتدل که نواحی شمالی کشور ایران قرار دارد شکل سقف ها به صورت شیب دار می باشد به دلیل با رندگی های فراوانی که در این منطقه حکم فرما می باشد وهمچنین در اقلیم های مختلف نوع بافت منطقه تحت تاثیر اقلیم ان منطقه می باشد و همچنین جهت گیری ساختمان در اقلیم های مختلف متفاوت می باشد مثلا جهت بنا ها در اقلیم گرم و خشک جنوب تا جنوب شرقی می باشد چون در این جهت یعنی جهت روبه جنوب برای اقلیم گرم و خشک بسیار مناسب می باشد از نقطه نظر اینجانبان (نویسندگان) به نظرمی رسد که معماری بومی شرایط اسایش و ارامش انسان هارا به خوبی در نظر گرفته است چه بهتر در طراحی معماری امروزی اصول طراحی بومی را رعایت کنیم و نه فقط از این معماری تقلید کنیم با بهره گیری از معماری بومی خواهیم توانست معماری را زنده کنیم و به ساختمان نفس دهیم و انرزی های از دست رفته در محیط را دوباره به محیط برگردانیم .

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، اصول ، طراحی ، اقلیم