ارزیابی و ارتقاء پایداری محلات مسکونی در دو محله قدیم و جدید (نمونه موردی : محلات خیام و فردوسی شهر بجنورد)

توسعه پایدار توسعه ای است که بتواند در بلند مدت بدون اینکه خسارتی به محیط زیست وارد کند، تداوم یابد . شهر یک کل به هم پیوسته از ترکیب اجزاء مختلف است. در این میان محله به عنوان بخشی که بیشترین تعاملات ،تنشها و روابط اجتماعی در آن صورت می گیرد از جایگاهی ویژه برخوردار است . اهمیت این موضوع از آنجایی ناشی می گردد که محله ها و محیطهای مسکونی کوچکتر، محصول نظریه ها و ایده های مطرح شده در توسعه شهری پایدار را به عینیت تبدیل میکنند و مسایل آن نیز محسوس تر میشود و با توجه به شرایط و ویژگیهای خاص محلی،لزوم بومی سازی معیارها و شاخصهای مطرح شده به منظور دستیابی به توسعه پایدار شهری احساس می شود.هدف این پژوهش معرفی رویکرد توسعه محلهای پایدار و تبیین شاخصها و معیارهای توسعه محله ای پایدار است که در این پژوهش تلاش بر آن است بر اساس شاخص های تبیین شده به ارزیابی و مقایسه پایداری در دو محله قدیم و جدید در شهر بجنورد پرداخته شود و نهایتا راهکارها و پیشنهادات مناسب جهت ارتقاء پایداری در این محلات ارایه شود، نوشتار حاضر پژوهشی توصیفی- ارزیابی و مبتی بر مطالعات کتابخانهای و برداشت میدانی است. نتایج این تحلیل حاکی از آن است که محله جدید از پایداری بیشتری برخوردار میباشد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه پایدار ، محله ، توسعه محله ای پایدار ، شاخصهای پایداری درمحله