نگاهی به معماری کپری و حصیری

کپرنشینی، ناشی از شرایط خاص اقلیمی و آبوهوایی مناطقی از جنوب و جنوبشرق کشور است که ماده اصلی کپرها یا بناهای حصیری ، نی مرداب ها و نیزار ها و شاخ و برگ نخل ها است.کپرها خنکتر از ساختمانها و چادرها هستند و تحمل گرمای شدید این مناطق را آسانتر میکنند. کپر نماد سنت و تاریخ منطقه است و با فرهنگ مردم این مناطق ایران عجین شده و امکان حذف آن از چرخه زندگی شاید ممکن نباشد. در این مقاله به روش کتابخانه ای و میدانی به تعریف کپر سنتی و مدرن و نحوه ساختار آن اشاره کرده و سپس به تشریح مزایا و معایب این سازه بومی پرداخته شده است و در نهایت این نتیحه حاصل می گردد که سهولت×و×سرعت×کار و اجرای این سازه چه سنتی و چه مدرن×بسیار×بالا×است احیاء کپرها با حفظ ارزش های معماری و با مصالح جدید نه تنها به احیاء بخشی از تاریخ سرزمین ایران بلکه به احیاء اسکان موقت انسان بسیار کمک خواهد کرد .کپرهای مدرن، بدلیل داشتن سازه پر بازده و قوی برای پوشاندن فضاهای کوچک یکپارچه ی بدون ستون بسیار کارآمد و آینده نگر می باشد. این گنبدها به لحاظ فیزیکی بهترین مقاومت در مقابل نیروهای خارجی مثل بادهای شدید ایران و زلزله را دارند. همچنین این پوشش دارای وزن کم، سادگی تولید و سرعت نصب سریع می باشد.

کلیدواژه ها:

کپر ، سکونت گاه ، خانه حصیری