جستارهایی در پدیدارشناسی شاعرانگی در معماری

معماریها معانی اصلی هستی بشر را منعکس نمیکنند. از این رو مردم از استفاده ی خلاقانه از مکانها بی بهره می شوند و در نهایت، با تبدیل شدن به تماشاگرانی متاثر، احساس تعلق خود را به مکان از دست میدهند. طرح های معماری باید به ایجاد مکانهایی منجر شود که مردم بتوانند خودشان را در آن پیدا کنند و معنای بودن در جهان را دریابند و بناها، مکان هایی باشند که شاعرانه تحقق می یابند. از آنجا که شاعران پدیدارشناس بوده و روش مطالعه ی شاعرانگی و نحوه ی شعراندیشی شاعران، از طریق پدیدارشناسی امکان پذیر است، در این مقاله، در جستجوی کشف راه حل هایی برای رفتن به سمت معماری ای شاعرانه با بررسی های پدیدارشناسانه هستیم. زیرا پدیدارشناسی در معماری و فلسفه همچون نگاه شاعر به اجزای هستی، در پی دستیابی و آشکار کردن جوهر ناب پدیدارها و ترکیب کردن احساسات خود با آثار معماری است. بدین منظور به روش تحقیق توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی آثار و نگرش معمارانی که در پدیدارشناسی موثر و راه گشا هستند، از جمله یوهانی پالاسما، لویی کان، پیتر زومتور و تادایو آندو پرداخته شده؛ و در نهایت به اصول مشترکی در میان آن ها دست یافته و راه حل هایی جهت رسیدن به آنچه که در فکر خلاقانه ی آن ها جاری است مانند: آشکار کردن درون آدمی به وی، ایجاد فضاهایی چندحسی، خاطره انگیز و ... بیان شده است که این ویژگی ها، به انسان ها فرصت تجربه کردن معماری ای کیفی را می بخشند.

کلیدواژه ها:

شاعرانگی ، پدیدارشناسی ، پدیدارشناسان ، معماری