نظام حضور و برهم کنش در گفتمان بوف کور با تکیه بر رویکرد نشانه - معناشناسی هستی محور

از دهه هشتاد میلادی، نشانه - معناشناسی با درپیش گرفتن رویکرد پدیدارشناسی و با تاثر از نسل جدیدی از اندیشه ها، از نظام کلاسیک که تا پیش از آن مطرح بود، فاصله گرفت. این رویکرد جدید امروزه نشانه - معناشناسی هستیمحور خوانده می شود و براساس آن، خوانش دیگر نه یک رمزگشایی ساده، بلکه حرکتی به سمت درک و خلق دوباره معنا به مثابه بعد حس شده هستی است. در بوف کور نیز شاهد ظهور چنین تفکر نشانه - معناشناختی در بطن گفتمان هستیم؛ بدین معنا که دریافت شخصیت اصلی از خود و جهان پیرامونش و دیگری نه یک برداشت ساده و کلیشه ای، بلکه برپایه حضور حسی- ادراکی و پویاست که در تعامله با پدیده ها شکل می گیرد. از این روی، در پژوهش حاضر، با تکیه بر نظریات لاندوفسکی که با الهام از تفکر زیبایی شناختی گرماس مبحث نشانه - معناشناسی هستیمحور و تجربه زیسته را در ابعاد وسیع تری مطرح می کند، سعی داریم کارکردهای گفتمانی حضور سوژه بودشی و نوع ارتباط وی با خود و دیگری را به چالش بکشیم و درنهایت به پاسخ این پرسش ها دست یابیم که تعامل با این دیگری چگونه و بر چه اساسی باعث ظهور بعد زیبایی شناختی گفتمان و ایجاد نظام های جدید گفتمانی همچون نظام خلسه و استعلا می شود و سوژه در جریان این تحول هستی شناسانه به چگونه درکی از خود و جهان پیرامونش دست می یابد.

کلیدواژه ها:

سوژه بودشی ، دیگری ، تعامل ، نشانه - معناشناسی هستی محور ، بوف کور