تحلیل پدیدار شناسانه هویت شاعر- راوی در شعر سپهری با اشاره به مفاهیم صلح و نوع دوستی

با توجه به این که گذشته تاریخی، باورها، عواطف و احساسات، تجربه ها، خواسته ها، نیازها و ... به مثابه اجزای پدیداری هویت افراد ازرهگذر کنش های زبانی و غیر زبانی شان ظهور می یابد، می توان با بررسی زبان و کنش های یک فرد، نسبت های هویتی او را درساحت های آگاهانه یا ناآگاهانه آن توصیف و تحلیل نمود. در این مقاله، هویت شاعر- راوی در شعر سپهری با تکیه بر مفاهیم صلح و نوع دوستی بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که وجه ناهنجار هویتی سهراب از لحاظ نگاه خود او در سمت هویت نوع دوستی او قرار می گیرد که به نظر می رسد با توجه به انفصال از مکان و زمان باید گفت این ناهنجاری بر اساس مقایسه با جامعه ای که در مکان متعارف (کاشان) و زمان متعارف (زمان زیست خود سهراب در آن مکان) قرار دارد، قابل تبیین است. علاوه براین، ادراک سپهری از مسلمان و مسلمان بودن با دیگران، از نظر حصول بصیرت و ساحات اندیشه، تفاوت دارد. سهراب با دیدیوحدت وجودی، مسلمانی را با شهر آرمانی صلح پیوند می دهد. مسلمانی او به نوعی، با طبیعت پیوند می خورد و او در طبیعت، آرمان شهر خویش را بر پایه شهود بنا نهاده است. روی آوردن به توصیف مستقیم پدیدارها و شهود، از مشخصه های پدیدار شناسی ست؛ آن چنان که در تجربه ای بی واسطه آشکار می شوند؛ هم از این روست که وی در بالادست ، گلستانه ، پشت دریاها و... آرمان شهری را یافته است که از هر گونه خشونت انسانی در امان است.

کلیدواژه ها:

هویت ، پدیدا رشناسی ، سپهری ، آرمان شهر ، نوع دوستی