بررسی اثر شرایط سلول های سرطانی و نرمال بر چگونگی رهایش دارو از نانولیپونیوزوم های بهینه ی حاوی کورکومین

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 680

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NBTCONF01_033

تاریخ نمایه سازی: 20 آبان 1397

چکیده مقاله:

فناوری نانو همواره به دنبال ارایه ی راهکارهای نوینی جهت افزایش راندمان درمانی ترکیبات سیتوتوکسیک مشتق شده از گیاهان دارویی به منظور استفاده از آنها به جای ترکیبات رایج شیمی درمانی است تا از این طریق بتواند ضمن هدفمند کردن این ترکیبات ضد توموری، اثرات جانبی درمان های آنتی نیوپلاستی را کاهش دهد. در پژوهش پیشرو، فرمولاسیون جدیدی از نانولیپونیوزومهای حاوی کورکومین به منظور اثرگذاری مناسب و هدفمند بر تومورهای سرطانی بهینه شده و مورد ارزیابی های فیزیکوشیمیایی قرار گرفته است. ابتدا، بروش فیلم نازک، سامانه های لیپونیوزومی با استفاده از SPC Span60 کلسترول و پلی اتیلن گلیکول و با نسبت های مولی 20، 60، 15 و 5 درصد تهیه و داروی کورکومین به روش غیرفعال درون لیپونیوزوم ها بارگذاری شد. سپس با استفاده از دستگاههای FE - SEM FTIR DLS و SEM ویژگی های فیزیکی و شیمیایی نانو ذرات بررسی و سرانجام الگوی رهایش دارو در شرایط سلول نرمال (دمای C° 37) و سرطانی (دمای C° 42) بررسی گردید. اندازه، پتانسیل زتا و راندمان انکپسولاسیون نانو سامانه ی بهینه به ترتیب 41 / 47mV 63 / 9mm و 95 / 58 درصد می باشد. این شاخصه ها نشان میدهد که نانو ذرات ضمن برخورداری از انکپسولاسیون بالا، دارای اندازه ی زیر 100 و شارژ سطحی منفی است. همچنین این سامانهی حامل دارو در شرایط سلول نرمال و سرطانی، آهسته رهش بوده است و حداکثر رهایش داروی کورکومین در دمای C° 37 و C° 42 به ترتیب در طی 72 ساعت، 26 / 60 و 34 / 46 درصد بوده است که حکایت از رهایش کنترل شده ی دارو دارد. داده های حاصل از میکروسکوپ الکترونی و FT - IR مشخص می کند که موفولوژی ذرات کروی و دارو به خوبی درون نانو سامانه انکپسوله شده و برهمکنشی میان سامانه و دارو دیده نمی شود. پژوهش حاضر نشان میدهد که نانو سامانه ی بهینه ی لیپونیوزومی دارای کورکومین با برخورداری از ویژگی های مناسب فیزیکوشیمیایی و افزایش پایداری دارو، می تواند حامل مناسبی جهت رسانش دارو به سلول های سرطانی باشد.

نویسندگان

مسعود زارع شحنه

کارشناسی ارشد ژنتیک، گروه ژنتیک، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد

سیدمهدی کلانتر

دکتری سیتوژنتیک پزشکی، مرکز پژوهشی بیوتکنولوژی، پردیس بین الملل، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید صدوقی یزد، ایران

محمدحسن شیخها

دکتری ژنتیک پزشکی، مرکز پژوهشی بیوتکنولوژی، پردیس بین الملل، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید صدوقی یزد، ایران

محمد مجدی زاده

کارشناسی ارشد بیوفیزیک، شرکت ریز زیست فناوران فردا نگر، مرکز زیست فناوری، پارک علم و فناوری یزد، ایران