بررسی تحمیدیه در دیوان مولوی عبداالله روانبد (سعدی بلوچستان)

از زمان عرضه دین اسلام به ایران و ایرانیان، آنها که خود طبعی لطیف و شاعرانه داشتند، با وارد ساختن علقه ها و مراتب ستایش و احترام خود نسبت به رسول اکرم (ص) و دیگر امامان معصوم، غنای ادبی خود را بیشتر کرده ، گونه ای ادبی بنیان نهادند که بعدها شاکله اصلی ادبیات فارسی شد . در این میان حمد و سپاس آفریدگار در آغاز کلام و نوشته های همه بزرگان، به تاسی از آغاز قرآن، جایگاهی ویژه یافت. اینگونه سروده ها و سخنان که بسیاری از آنها علاوه بر یک پیشگفتار، یک اثر ادبی عالیقدر نیز به شمار می آیند، در ادبیات فارسی تحمیدیه نامیده می شوند . در این میان ، شاعران بلوچ نیز در زمینه شعر و شاعری موقعیتی ممتاز داشته و به مانند دیگر شاعران ایران زمین ، اشعار و نوشته های خود را با نام و یاد خدا آغاز نموده اند. مولوی عبداالله روانبد ، از شاعران برجسته بلوچستان است که همچون دیگر شاعران، اشعار خود را با تحمیدیه های زیبا و دلکش آغاز نموده است و پس از ستایش خداوند ، در وصف پیامبران و دیگر پیشوایان دین نیز سخن رانده است . در این پژوهش می خواهیم تحمیدیه دیوان این شاعرگمنام بلوچستان را در چهار ساحت عرفانی، فلسفی، ادبی و تغزلی مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

تحمیدیه ، دیوان ، مولوی روانبد