بررسی فرزندخواندگی در حقوق ایران و کنوانسیون حقوق کودک

یکی از بنیادهای اساسی جامعه، خانواده است که متاسفانه در جوامع غربی، ارزش واقعی و قداست خود را از دست داده است؛ ازطرفی در مواردی امکان دارد که کودکان بیسرپرست شده و نیاز به سرپرست داشته باشند. پذیرش کودکان بی سرپرست و یتیمان به فرزندی، خواه به منظور کمک به آنان و خواه در جهت رفع نیازهای معنوی زوجینی که به هر دلیل فاقد فرزند هستند، از دیرباز در جوامع بشری معمول و مرسوم بوده است. از این رو، پذیرفتن فردی که فرزند واقعی و طبیعی زوجین محسوب نمی گردد، تحت عنوان فرزند خواندگی در جوامع گوناگون از سابقهای طولانی برخوردار است.در مقاله حاضرضمن بررسی وضع فرزندخواندگی1 در حقوق فعلی ایران و کنوانسیون حقوق کودک، این سوال مطرح می شود که آیا ایران با امضاء کنوانسیون حقوق کودک تاسیس فرزندخواندگی به مفهوم خاص آن را پذیرفته است یا خیر در کنوانسیون حقوق کودک، فرزندخواندگی مورد قبول قرار گرفته و برای فرزندخوانده حقوق و مزایای فرزند طبیعی مقرر شده است. قوانین موضوعه ایران، فرزندخواندگی را به جز در موارد خاص به رسمیت نمیشناسد اما به علت فواید آن، تحت عنوان سرپرستی اطفال بدون سرپرست با آثار حقوقی مشخص بیان گردیده است.

کلیدواژه ها:

فرزندخواندگی ، کودکان بی سرپرست ، کودکان بدسرپرست ، حقوق ایران ، کنوانسیون حقوق کودک