امنیت انسانی در حقوق بین الملل و اسلام

پژوهش حاضر به بررسی امنیت انسانی در حقوق بین الملل و اسلام پرداخته است. امنیت، سنگ زیربنای حیات فردی و اجتماعی بشر است و در فرهنگ متعالی اسلام اهمیتی بالا و جایگاهی والا دارد، از اینرو آنگاه که مکتب حیات بخش اسلام از امنیت و برقراری آن در جامعه سخن گفته است، آن را زمینهساز رشد معنوی، پیششرط توسعه اقتصادی و مایه خوداتکایی سیاسی معرفی کرده است. امنیت انسانی یکی از مهمترین مبانی حقوق و آزادیهای بنیادین به شمار میرود. در بیشتر قوانین اساسی به این مفهوم اشاره نشده است و از این روی، باید تفاوت دقیق آن را با مفاهیم مشابه مانند آزادی فردی، امنیت حقوقی، امنیت قضایی و تضمین حریم خصوصی دریافت. در سال 1994، اصطلاح امنیت انسانی از سوی محبوب الحق ، دیپلمات پاکستانی در گزارش توسعه انسانی برنامه عمران سازمان ملل متحد با تاکید بر رهایی از نیاز و ترس به عنوان راه حل رفع ناامنی در جهان مطرح شد و پس از آن در سیاست خارجی برخی دولتها مورد توجه قرار گرفت. آنچه به عنوان هدف در این پژوهش مدنظر بوده است، بررسی شناخت تهدیدات معطوف به امنیت انسانی و تقویت امنیت انسانی در مقابل آن تهدیدات می باشد از این رو در این نوشتار به دنبال پاسخگویی به این سوال بوده ایم که عوامل امنیت زا و امنیت زدا در حقوق بین الملل و اسلام کدامند و فرض ما بر این است که در اسلام ایمان به خدا و عمل صالح (عدالت) مهمترین عوامل امنیت زا و دوری از این دو مهمترین عامل امنیت زدا هستند، لکن در حقوق بین الملل بر روی عدالت و آزادی به عنوان مهمترین عوامل امنیت زا و دوری از این دو به عنوان مهمترین عوامل امنیت زدا تاکید شده است.

کلیدواژه ها:

امنیت ، امنیت انسانی ، امنیت ملی ، اسلام ، حقوق بین الملل ، ناامنی انسانی