باز تعریف تجربه فضای عمومی شهری به مثابه تولیدگفتمان رویداد ها

موضوع تولید و تقویت و توسعه عمومی شهری مناسب ،فعال،پویا و زنده به عنوان یکی از اهداف راهبردی درمحیط های مصنوع شهری ،همواره در صدر کار برنامه ریزان و طراحان شهری قرار داشته و دارد. اهمیت این موضوع اساسا به جهت نقش موثری است که این گونه فضاها در جامعه دارند و این مهم بارها از سوی بسیاری از دست اندر کاران مسایل شهری ،جامعه شناسان و روان شناسی مطرح شده است . لذا،گسترش فناوری ارتباطات و امکان یابی کثرت گرایی پست مدرنیستی، نوع برخورد با مفاهیم و مضامین واقعی در دنیای امروز را به چالش کشیده است . بحث از مرگ واقعیت ، مرگ مولف ، مرگ معنا و مرگ سوژه در هنر شهری و معماری و شهرسازی فضای شهری به مرگ یا باز تعریف دوباره ای از فضا و بازنمودها و یادوارگی های موجود در آن می انجامد که دارای یکپارچگی ،فرانمود گرایی و میان کنش وری خاصی است که گونه ای از بی مرزی و سیالیت فضایی را بوجود می آورد. بر این اساس گویی باز تعریف تجربه فضای عمومی شهری به مثابه تولیدگفتمان رویداد ها را بتوان رهیافتی بر تجسم و ترسیم هنر شهری بر پایه تجربیات ذهنی و گفتگوی میان رشته ای جامعه شناسی ، هنر محیطی ،معماری ، شهرسازی،جغرافیا وروانشناسی دانست تا تجربه و اتفاق جدیدی که انسان معاصر را دچار درگیر تجربه گفتمانی با فضای پیرامونی خود کند . که یکی از بحث های مهم امروزی در میان متفکران در حوزه شهری در ابعاد فرهنگی – اجتماعی آن است. این مفهوم تحت عناوینی همچون عرصه عمومی3 ، فضای شهری4 و مکان عمومی 5 مورد نقد وبررسی قرار گرفته است که زمان و انسان در آن حضور دارند ،فضاهایی که در ادوار مختلف ایجاد شده اند و لذابا توجه به حدی تکرار می شوند که برای همه مردم واجد ارزش و اهمیت فوق العاده ای خواهند شد.از سویی دیگر ،در رویکردی تبارشناسانه وسنخیت شناسانه و به عنوان پرسش آغازین این پژوهش این سوال مطرح می شود که ابعاد اجتماعی را بدون محدود کردن خویشتن در قالب های فیزیکی ، چگونه می توان درک کرد و از چه ابزارهایی می توان در راستای این ادراک منتج به فهم فضایی کالبدی استفاده کرد در واقع برای پاسخ به این پرسش باید گفت که زمانی که با فضاهای جدید عمومی در یک کلانشهر واقعی بزرگ و پیچیده برخورد می شود ،چه روی می دهد آیا اساسا اتفاقی روی می دهد دچار رویداد تازه ای در زمان هامی شویم روایتی تولید می شود