نگاهی بر رابطه متقابل گرافیک و جامعه از منظر کاربرد نقوش گلیم کرمانج (سفره-کردی) خراسان شمالی در معماری داخلی ایران

ترویج دیدگاه تجدید سنت گرایی در جوامع امروزی، همگان و بخصوص پژوهشگران را بر آن داشته است تا با برقراری ارتباط بین هنرهای قدیمی مانند دست بافته ها، سفالینه ها و حتی گره چینی های معماری و امروزی کردن و کاربردی کردن این هنرها به منظور ماندگاری آن در زندگی روزمره مردم، آنها را با رابطه متقابل هنرهای تجسمی (در اینجا ارتباط گرافیک و جامعه) و مردم آشنا کنند. دست بافته های عشایری ایران که در این مقاله گلیم کرمانج خراسان شمالی مورد نظر است، دارای چنان قابلیت های بصری و کاربردی است که می توان از آن به عنوان مولفه ای مهم در ترویج دیدگاه تجدید سنت گرایی از دو منظر سنت و مدرنیته استفاده برد. شاید بتوان خود نقش را سنت و کاربردی کردن آن را نوعی به روز کردن دانست؛ فقط با به کاربردن یک نقش از دست بافته ای قدیمی بر روی پارچه یا کاغذدیواری می توان آن را دوباره زنده کرد و زنده نگاه داشت. معماری سنتی ایران از دیرباز الگویی مهم در معماری دنیا محسوب می شده است و در جای جای آن ارتباط بین طبیعت و مردم یا همان بوم آورد یا بوم زیست بودن، برقرار بوده است. این مقاله در پی پاسخ گویی به این سوال است : آیا هنر بوم آورد (نقوش گلیم کرمانج) قابلیت تعمیم یافتن در هنرهای دیگر از جمله معماری داخلی را داراست هدف اصلی این مقاله، ارتباط جامعه و هنر گرافیک از منظر بهره گیری نقوش گلیم در معماری داخلی ایران می باشد که به تدریج در حال فراموشی است. نوع تحقیق توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی است.

کلیدواژه ها:

گرافیک ، گلیم ، نقش ، کرمانج ، معماری داخلی