تاثیر تمرین هوازی بر استرس اکسیداتیو بافت کلیوی رت های مبتلا به انفارکتوس قلبی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر شاخصهای منتخب استرس اکسیداتیو در بافت کلیه رتهای مبتلا به انفارکتوس قلبی بود. بدینمنظور، 24 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته، پس از جراحی و بهصورت تصادفی در سه گروه شم )تحت جراحی بدون ایجاد انفارکتوس( )n=8(، کنترل انفارکته )n=8( و تمرینی انفارکته )n=8( قرار گرفتند. جهت انجام پژوهش، گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی فعالیت دویدن زیربیشینه روی تردمیل جوندگان را طی 10 هفته )پنج روز در هفته، هر جلسه بهمدت 50 دقیقه با شدت 17 متر بر دقیقه( اجرا نمودند و در این مدت، گروه های شم و کنترل هیچگونه فعالیت ورزشی نداشته و در قفس نگهداری میشدند. پس از اتمام پروتکل تمرینی، سطوح فعالیت آنزیم های کاتاالز، گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون احیاشده و مالوندی آلدهید در بافت کلیه اندازه گیری گردید. آنالیز آماری داده ها نشان میدهد که اختالف معناداری در سطح فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بافت کلیه در گروه های سهگانه وجود ندارد؛ اما سطوح فعالیت آنزیم کاتاالز و گلوتاتیون احیاشده بافت کلیه در گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس کاهش معناداری را نسبت به گروه شم نشان میدهد. براساس نتایج، اختالف معناداری در آنزیم کاتاالز و گلوتاتیون احیاشده در بین گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس وجود ندارد. عالوهبراین، سطح مالوندی آلدهید در موشهای با انفارکتوس قلبی بهطور معناداری افزایش پیدا کرده است؛ اما میزان فعالیت این آنزیم در گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی بهطور معناداری کمتر از گروه کنترل مبتلا به انفارکتوس میباشد. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که مداخله ورزش دویدن پیوسته بهمدت 10 هفته با میانگین شدت کار معادل 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق کاهش سطح پراکسیداسیون لیپید سبب کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود عملکرد بافت کلیه پس از انفارکتوس قلبی میشود.هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر شاخصهای منتخب استرس اکسیداتیو در بافت کلیه رتهای مبتلا به انفارکتوس قلبی بود. بدینمنظور، 24 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته، پس از جراحی و به صورت تصادفی در سه گروه شم )تحت جراحی بدون ایجاد انفارکتوس( )n=8(، کنترل انفارکته )n=8( و تمرینی انفارکته )n=8( قرار گرفتند. جهت انجام پژوهش، گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی فعالیت دویدن زیربیشینه روی تردمیل جوندگان را طی 10 هفته )پنج روز در هفته، هر جلسه بهمدت 50 دقیقه با شدت 17 متر بر دقیقه( اجرا نمودند و در این مدت، گروه های شم و کنترل هیچگونه فعالیت ورزشی نداشته و در قفس نگهداری میشدند. پس از اتمام پروتکل تمرینی، سطوح فعالیت آنزیمهای کاتالاز گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون احیاشده و مالوندی آلدهید در بافت کلیه اندازه گیری گردید. آنالیز آماری داده ها نشان میدهد که اختالف معناداری در سطح فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بافت کلیه در گروه های سه گانه وجود ندارد؛ اما سطوح فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیاشده بافت کلیه در گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس کاهش معناداری را نسبت به گروه شم نشان میدهد. براساس نتایج، اختلاف معناداری در آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیاشده در بین گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس وجود ندارد. علاوه براین، سطح مالوندی آلدهید در موشهای با انفارکتوس قلبی به طور معناداری افزایش پیدا کرده است؛ اما میزان فعالیت این آنزیم در گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی به طور معناداری کمتر از گروه کنترل مبتلا به انفارکتوس میباشد. نتایج بهدستآمده حاکی از آن است که مداخله ورزش دویدن پیوسته بهمدت 10 هفته با میانگین شدت کار معادل 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق کاهش سطح پراکسیداسیون لیپید سبب کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود عملکرد بافت کلیه پس از انفارکتوس قلبی میشود.هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر شاخصهای منتخب استرس اکسیداتیو در بافت کلیه رتهای مبتلا به انفارکتوس قلبی بود. بدین منظور، 24 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته، پس از جراحی و به صورت تصادفی در سه گروه شم )تحت جراحی بدون ایجاد انفارکتوس( )n=8(، کنترل انفارکته )n=8( و تمرینی انفارکته )n=8( قرار گرفتند. جهت انجام پژوهش، گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی فعالیت دویدن زیربیشینه روی تردمیل جوندگان را طی 10 هفته )پنج روز در هفته، هر جلسه به مدت 50 دقیقه با شدت 17 متر بر دقیقه( اجرا نمودند و در این مدت، گروه های شم و کنترل هیچگونه فعالیت ورزشی نداشته و در قفس نگهداری میشدند. پس از اتمام پروتکل تمرینی، سطوح فعالیت آنزیمهای کاتالاز گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون احیاشده و مالوندی آلدهید در بافت کلیه اندازهگیری گردید. آنالیز آماری داده ها نشان میدهد که اختلالف معناداری در سطح فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بافت کلیه در گروه های سه گانه وجود ندارد؛ اما سطوح فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیاشده بافت کلیه در گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس کاهش معناداری را نسبت به گروه شم نشان میدهد. براساس نتایج، اختلاف معناداری در آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیاشده در بین گروه های تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی و کنترل مبتلا به انفارکتوس وجود ندارد. عالوهبراین، سطح مالوندی آلدهید در موشهای با انفارکتوس قلبی به طور معناداری افزایش پیدا کرده است؛ اما میزان فعالیت این آنزیم در گروه تمرینی مبتلا به انفارکتوس قلبی به طور معناداری کمتر از گروه کنترل مبتلا به انفارکتوس میباشد. نتایج بهدستآمده حاکی از آن است که مداخله ورزش دویدن پیوسته به مدت 10 هفته با میانگین شدت کار معادل 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق کاهش سطح پراکسیداسیون لیپید سبب کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود عملکرد بافت کلیه پس از انفارکتوس قلبی میشود.

کلیدواژه ها:

تمرینات استقامتی ، استرس اکسیداتیو ، انفارکتوس قلبی ، نارسایی مزمن کلیه