تاثیر تمرین ترکیبی بر فتویین A، پروتیین واکنشگرC و برخی پارامترهای بیوشیمیایی در بیماران همودیالیزی

هدف از این پژوهش، ارزیابی اثربخشی تمرینات منظم ترکیبی حین دیالیز بر فاکتورهای خطر مداخلهگر در بیماریهای قلبی عروقی بود. بدین منظور، 45 بیمار همودیالیزی (با میانگین سنی 61± 9/02 سال و وزن 69± 11/25 کیلوگرم)به طور تصادفی در دو گروه تمرین 24) نفر) و کنترل 21) نفر) جای گرفتند. گروه تمرین در یک دوره برنامه تمرین ترکیبی 16 هفتهای شرکت نمود که تمرینات آنها شامل: رکاب زدن به وسیله ارگومتر و تمرینات مقاومتی پا با استفاده از وزنه در طول سه جلسه هفتگی دیالیز بود. پیش از شروع تمرینات و پس از پایان دوره تمرینی، پارامترهای مرتبط با بیماری قلبی عروقی (فتویین A و پروتیین واکنشگر (C و فاکتورهای مرتبط با عملکرد کلیه و کیفیت زندگی اندازه گیری گردید. نتایج نشان میدهند که چهار ماه تمرین ترکیبی فزاینده موجب بهبود کیفیت زندگی و عملکرد بدنی بیماران دیالیزی میشود. براساس نتایج، تغییر معناداری در مقدار فتویین A و پروتیین واکنشگر C در اثر تمرین مشاهده نمیشود (P> 0.05) ، اما تغییر در برخی فاکتورهای مرتبط با کلسیفیکاسیون عروقی و نیز بهبود کیفیت زندگی، نشاندهنده اثر مثبت فعالیت بر این بیماران میباشد. با توجه به اینکه سطح اولیه پروتیین واکنشگر C در این بیماران بالا بوده و مقدار سطح پایه و اولیه فتویین A در آنها بسیار پایینتر از افراد عادی میباشد، تاثیرات غیرالتهابی معنادار تمرین ورزشی که در جمعیت عادی دیده میشود ممکن است در بیماران دارای التهاب گسترده مانند بیماران دیالیزی کافی نباشد.

کلیدواژه ها:

بیماران همودیالیزی ، تمرین ترکیبی ، فتویین A ، پروتیین واکنشگر C ، کیفیت زندگی