تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر لکوسیت ها و سلول های خونی در پاسخ به فعالیت وامانده ساز

هدف پژوهش حاضر با بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی (14O2%) و نورموکسی (21O2%) بر لکوسیتها و سلولهای خونی به پاسخ فعالیت واماندهساز بود. 16 مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال، قد 86/5±13/178 سانتیمتر، وزن 87/7 ±06/74 کیلوگرم، چربی بدن 70/3±33/19 درصد) به طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (%14O2) و نورموکسی (%21O2) تقسیم شدند. پیش از شروع تمرین ،آزمودنیها آزمون وامانده سازی را برای تعیین حداکثر بار کاری( Wmax) انجام دادند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون گرفته شد. همچنین پس از اتمام تمرینات، آزمودنیها آزمون وامانده سازی را مشابه با روز اول انجام دادند. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته شش روز، در دو هفته متوالی انجام شد. تمرین هر جلسه شامل پنج دقیقه گرم کردن ،10 مرحله سه دقیقهای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و پنج دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی (%14 PO2) و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی (21% PO2) انجام دادند. در این پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد. تمرینات گروه هایپوکسی منجر به افزایش معناداری در میزان گلبول قرمز، هموگلوبین و کاهش معناداری در تجمع ایوزنوفیل-پلاکت نسبت به شرایط نورموکسی در پاسخ به فعالیت وامانده ساز شد. متعاقب این تمرینات، تغییر معناداری در سطوح نوتروفیل، مونوسیت، لنفوسیت در پاسخ به فعالیت وامانده ساز در هر دو گروه مشاهده نگردید. چنین میتوان نتیجه گیری کرد که تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی علاوه بر افزایش توان گلبولهای قرمز میتواند موجب کاهش خطر ترمبوزیس در پاسخ به فعالیت ورزشی واماندهساز میشود.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، لکوسیت ، هیپوکسی ، فعالیت بیشینه