بررسی وتحلیل شاخص های مسکن شهری به منظور تعیین اولویت برنامه ریزی مسکن مطالعه موردی: مناطق 22 گانه شهر تهران

امروزه رشد شهرنشینی و افزایش جمعیت در کشورهای در حال توسعه، همچون ایران باعث بروز مشکلات متعددی در شهرهای بزرگ این کشورها از جمله بخش مسکن شده است. شاخص های مسکن از مهمترین موارد در برنامه ریزی ها و شناخت وضع موجود است که بررسی آن باعث می شود، در اولویت های برنامه ریزی و ارایه پیشنهادها به نحوی مطلوب تاثیرگذار واقع شوند. کلان شهر تهران به عنوان پایتخت و پرجمعیت ترین شهر کشور دارای مشکلات متعددی در بخش مسکن است که توجه به برنامه ریزی های متناسب با شرایط موجود در جهت بهبود وضعیت مسکن در آینده باید مد نظر قرار گیرد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی وضع موجود مساکن مناطق 22 گانه با استفاده از داده های کمی و کیفی پرداخته شده است و برای بررسی تفاوت و اختلاف بین مناطق از تکنیک های TOPSIS, SAW VIKOR, و تاکسونومی عددی استفاده شده است و برای دست یابی به نتیجه نهایی از این تکنیک ها از روش ک پلند بهره گرفته شد و به رتبه بندی نهایی اقدام شد. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از این امر است که مناطق 1 و 3 بسیار مناسب و مناطق 18 و 19 دارای شرایطنامطلوب هستند. لذا با استفاده از نتایج حاصل مناطق نامناسب به عنوان گروه های هدف دارای اولویت برنامه ریزی شناسایی شده و در امر برنامه ریزی نیز سناریوهای لازم و مرتبط با شرایط خاص منطقه ارایه شده است و همچنین در ادامه با روش های کمی موجود به پیش بینی مسکن مورد نیاز در سا لهای آتی پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

شاخص های مسکن ، برنامه ریزی مسکن ، مناطق 22 گانه تهران