بررسى عملکرد روش بهینه سازى تکاملى سازه ها در بهینه سازى ساختار سازه هاى الاستوپلاستیک

روشهاى بهینه سازى توپولوژى به طراحان جهت انتخاب بهترین پیکربندى سازه ها کمک زیادى میکنند. تا کنون پژوهشهاى زیادى در زمینه بهینه سازى سازه هاى با رفتار خطی و در ناحیه الاستیک و همچنین سازه هایی با رفتار غیرخطی به کمک روشهاى مختلف بهینه سازى انجام شده است. در سال 1992 روش جدیدى براى بهینه سازى سازه ها به وسیله ژاى و استیون ارایه گردید که بهینه سازى تکاملی سازه ها (ESO) نامیده شد. پایه این روش حذف تدریجی المانهاى کم تنش یا غیرضرورى از دامنه ماکزیمم اولیه سازه در یک فرایند تکاملی است. این روش به تدریج جهت بهینه سازى انواع سازه ها بکار برده شد و کارایی و توانایی آن با روشهاى مختلف به اثبات رسید. در این پژوهش فرایند بهینه سازى تکاملی سازه ها در حالت الاستوپلاستیک با دو معیار سختی و تنش با دو روش مختلف جهت حذف ماده از سازه انجام میشود و این دو روش با هم مقایسه میگردند. براى اثبات صحت و کارایی روش بهینه سازى تکاملی در حالت الاستوپلاستیک، بهینهسازى چند سازه در دو حالت الاستیک و الاستوپلاستیک انجام شده و نتایج به دست آمده با طرحهاى بهین پیشنهادشده با یکی از روشهاى معیار بهینگی مقایسه میشوند، و در نهایت معادل بودن دو معیار سختی و تنش معادل در فرآیند بهینهسازى تکاملی در هر دو حالت الاستیک و الاستوپلاستیک نشان داده میشود.

کلیدواژه ها:

بهینه سازى ساختارى ، ESO ، الاستوپلاستیک ، سختی ، تنش معادل