ساخت و شناسایی نانوکامپوزیت دکسترین- پیوند-پلی پیرول- گرافن اکسید برای حذف موثر II ) Pb )و رنگینه آبی متیلن از محلو لهای آبی

در پژوهش حاضر، نانوکامپوزیت دکسترین-پیوند-پلی پیرول-گرافن اکسید )PDGP@GO( با استفاده از )1( پلیمرشدن درجا و )2( مخلوطکردن مستقیم پلیمر دکسترین-پیوند- پلیپیرول و نانوذرات گرافن اکسید در محلول سنتز شد. نانوکامپوزیتهای تهیه شده با روش طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه )FTIR( شناسایی شدند. شکلشناسی سطح و ساختار نانوکامپوزیتها با روشهای پراش پرتو )XRD( X و میکروسکوپی های الکترونی پویشی )SEM ( و نیروی اتمی )AFM( بررسی شدند. قابلیت حذف یون فلزی Pb)II( و رنگینه آبی متیلن با استفاده از نانوکامپوزیتهای سنتز شده بررسی شد. اثر pH، مقدار جاذب، زمان تماس و غلظت آالینده بر مقدار جذب فلزی Pb)II( و رنگینه متیلن آبی مطالعه شد. از طرف دیگر، درصد حذف یون فلزی Pb)II( به وسیله نانوکامپوزیت )96%( )2( بیشتر از نانوکامپوزیت )88%( )1( بود. همچنین، شرایط بهینه برای حذف موثر رنگینه آبی متیلن با نانوکامپوزیت )94%( )1( و نانوکامپوزیت )98%( )2( در pH برابر 8، مقدار 100 mgجاذب نانوکامپوزیتی، زمان 60 min تماس و غلظت 80 mg/L رنگینه آبی متیلن انجام شد. مدل های همدمای Langmuir و Freundlich، سینتیک شبه مرتبه اول و شبهمرتبه دوم و ترمودینامیکی به منظور تعیین سازوکار جذب یون فلزی Pb)II( و رنگینه آبی متیلن روی نانوکامپوزیت )2( ارزیابی شد. نتایج نشان داد، همدمای Langmuir، سینتیک شبه مرتبه اول و جذب خودبه خودی مدل مناسبی برای جذب یون فلزی Pb)II( روی نانو کامپوزیت )2( هستند، در حالی که مدلهای همدمای Freundlich، سینتیک شبه مرتبه دوم و جذب خودبه خود مدل مناسبی برای حذف رنگینه آبی متیلن هستند.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، دکسترین- پیوند- پلی پیرول ، گرافن اکسید ، حذف )II(وPb ، حذف رنگینه آبی متیلن