مکانیابی بهینه توسعه شهری با تاکید بر پارامترهای طبیعی با استفاده از مدل تلفیقی فازی AHP /مطالعه موردی: شهرستان بروجرد

از تبعات رشد روز افزون جمعیت در ایران و دیگر کشورها، وسعت یافتن سطوح انواع کاربریهای شهری، مسکونی و صنعتی است که به ضرر اراضی کشاورزی میباشد. فرایند تخصیص زمین به کاربریهای مناسب، تلاشی است برای ایجاد چارچوبی که طی آن بتوان برای رسیدن به راه حل بهینه اقدام کرد. با توجه با اینکه برنامه ریزی کاربری زمین به استفاده ی مطلوب و بهینه از زمین مربوط میشود، بدیهی است که اطلاعات مربوط به ژیومورفولوژی و سایر علوم زمین، میتواند عنصر مهمی در تنظیم طرح های برنامه ریزی باشد.در این پژوهش سعی شده است با شناسایی ویژگی های محیطی، خصوصا ویژگی های ژیومورفولوژیکی و ارزیابی آن، مکانهای بهینه برای توسعه شهری مشخص شود. برای ارزیابی از 13 شاخص استفاده شده که با استفاده از تلفیق دو مدل منطق فازی و AHP ،ابتدا هر کدام از لایه ها در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی فازی شدند و بعد از ضرب وزن لایه های حاصل از AHP در هر کدام از لایه ها، عملگر ضرب، جمع فازی و گامای فازی اجرا شد. در نهایت گامای بهینه در GIS به 5 کلاس تناسب تقسیم بندی شد و مشخص شدکه 46/8 در صد منطقه مورد مطالعه km2 804 کلاس تناسب کم قرار دارد و 28/3درصد از منطقه km2 486/5 در کلاس تناسب زیاد قرار میگیرد.مناسب ترین پهنه ها برای توسعه ی شهری مناطق مرکزی به سمت شمال میباشد، و نامناسب ترین پهنه ها در بخش غربی، شمال غربی، شرق و در بعضی قسمتهای جنوبی شهرستان میباشد.

کلیدواژه ها:

کاربری توسعه شهری ، مدل فازی ، فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) ، شهرستان بروجرد