یک رهیافت جدید بهبود زمان انجام کارها و تاثیر پارامترهای عملی در زمانبندی تک ماشینه دینامیک

از مسائلی که در زمانبندی مطرح است به حداقل رساندن مقادیر میانگین و واریانس انجام کارها می باشد در این مقاله روشی برای حل مسائل به صورت استاتیک و دینامیک مورد بررسی قرار گرفته است ابتدا کارهای مختلف با توزیع نمایی تولید و سپس تمامی حالتهای ممکن بررسی و مقدار کمینه تابع ( ترکیب میانگین و واریانس) را برای هرکدام بدست آوردیم و جواب بهینه را انتخاب و با روشهای قبلی مقایسه نمودیم. نتیجه نشان میدهد که در حالتی که تابع ترکیبی با وزن بیشتری ا زمیانگین برخوردار باشد به جواب بهینه نزدیکتر شده و هرچقدر تابع ترکیبی به سمت وزن بیشتر واریانس حرکت کند دارای اختلاف بیشتری با مقدار بهینه می باشد . همچنین روشهای قبلی توسعه داده و یک بافر بین طبقات مختلف کارها اضافه گردید جوابهای بدست آمده از روش پیشنهادی با تابع ترکیبی را با حالت بهینه مقایسه شده و نتیجه حاصله را نشان می دهد که اضافه کردن بافر در طبقات اول در اکثر حالتهای تابع ترکیبی ما را جواب بهینه نزدیکتر می کند. دراین مقاله دو مساله مهم دیگر مورد توجه قرار می گیرد د رحالت اول با اضافه کردن واحدهای زمانی مشخص به زمان بندی ( که اغلب در مسائل تئوری صفر در نظر گرفته می شود) جهت انجام فرایند تصمیم گیری، تاثیرر آن مورد بررسی قرار می گیرد نتایج دراین حالت نشان میدهد که افزایش زمان تصمیم گیری همیشه باعث افزایش خطای بین مقدارتابع ترکیبی با مقدار بهینه آن می شود در حالت دوم تاثیر بروز خرابی ماشین مورد بررسی قرار می گیرد این بررسی در دو حالت، مدت زمان خرابی ماشین و همچنین زمان وقوع خرابی انجام می گیرد. نتایج بررسی نشان میدهد با اینکه افزایش خطا با زمان وقوع و مدت زمان خرابی رابطه مستقیم دارد ولی نرخ افزایش در اولی بیشتر از دومی می باشد.

کلیدواژه ها:

زمان بندی تک ماشینه ، واریانس ، میانگین ، استاتیک ، دینامیک ، بافر ، Qos ، SPT ، LPT