مقایسه تاثیر بازی درمانی و دارودرمانی بر رشد مهارت های حرکتی و دامنه توجه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر بازیدرمانی و دارودرمانی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه می باشد. بدین منظور، از بین 65 دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و براساس سن و نتایج پیش آزمون که به وسیله آزمون اولریخ و خرده آزمون تیک زنی آزمون کیتلر لارنت تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازی درمانی، دارودرمانی و ترکیبی N=10 تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازی درمانی به مدت 18 جلسه 45 دقیقه ای تحت تاثیر بازی های برگرفته از برنامه ورزش برای همه موسسه هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارودرمانی نیز دوره دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و به مدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحت تاثیر عامل مداخله گر (بازی و دارو) قرار گرفتند و درپایان، توسط ابزار اندازه گیری اولریخ، مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه توسط ابزار اندازه گیری کیتلر لارنت تیریو ارزیابی گردید. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره مانوا استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که بازی درمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان بیش فعال/ نقص توجه گردیده است. همچنین، دارودرمانی تنها باعث بهبود دامنه توجه این کودکان گردیده و بر رشد مهارت های حرکتی بی تاثیر بوده است. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، دارودرمانی ، مهارت های حرکتی درشت ، دامنه توجه ، دانش آموزان بیش فعال/ نقص توجه