اثر بازخورد خودکنترلی و نوع تمرین بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر نوع تمرین (بدنی و مشاهده ای) و نوع بازخورد (خودکنترلی و جفت شده) بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق و همچنین مقایسه ی درصد طلب بازخورد و استراتژی درخواست بازخورد گروه خودکنترلی در طی تمرین بدنی و مشاهده ای بود. آزمودنی 21/09±2/438 به طور تصادفی به چهار گروه تمرین بدنی و مشاهده ای (بازخورد خودکنترلی، جفت شده) تقسیم شدند. ابزارهای تحقیق، دستگاه زمان بندی متوالی و پرسش نامه ی چیریاکوسکی و ولف بودند. تکلیف، فشردن کلیدهای 4، 2، 6، 8 با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. در مرحله ی اکتساب 72 و یادداری و انتقال 12 کوشش انجام گردید. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب، آزمون طرح اندازه های تکرار شده و آزمون t تحلیل شدند α=0/05 نتایج نشان داد که در مرحله ی اکتساب P=0/043 یادداری P=0/001 و انتقال P=0/001 گروه خود کنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. همچنین بین درصد طلب بازخورد و استراتژی درخواست بازخورد در طی تمرین بدنی و مشاهده ای تفاوتی مشاهده نشد t=0/756,P=0/492 لذا به نظر می رسد یادگیری از طریق تمرین بدنی و مشاهده ای بر فرایندهای شناختی مشابه استوار باشند.

کلیدواژه ها:

بازخورد خودکنترلی ، تمرین بدنی ، تمرین مشاهده ای ، زمان بندی نسبی و زمان بندی مطلق