ارزیابی دقت روش های دما محور در مقایسه با روش فایو پنمن مانتیث برای برآورد تبخیر- تعرق مرجع در یک منطقه مرطوب

تبخیر-تعرق به عنوان یک جزء کلیدی از چرخه هیدرولوژیکی در اکوسیستم های زمینی، نقش مهمی در میزان عملکرد محصولات کشاورزی دارد. محاسبه تبخیر -تعرق اغلب با تعیین تبخیر -تعرق مرجع (ET0) و ضرب آن در ضریب گیاهی صورت می گیرد. در این تحقیق، قابلیت سه روش دما محور شامل هارگریوز، هامون و بلانی کریدل برای برآورد ET0 در یک منطقه مرطوب ارزیابی شد. برای این منظور، از داده های هواشناسی ایستگاه سینوپتیک دشت ناز ساری واقع در استان مازندران، استفاده شد. با استفاده از آماره های ارزیابی ضریب تعیین (R2)، جذر میانگین مربعات خطا (RMSE)، درصد خطا (PE) و انحراف معیار (MAD) نتایج محاسبه هر مدل با مدل فایو پنمن مانتیث مورد مقایسه قرار گرفت. روش بلانی کریدل با درصد خطای 77/5 درصد، انحراف معیار 46/22، جذر میانگین مربعات خطای 83/26 و ضریب تعیین 95/0 بیشترین تطابق را با روش فایو پنمن مانتیث داشت و پس از آن به-ترتیب روش های هارگریوز و هامون قرار دارند. نتایج نشان داد روش های بلانی کریدل و هارگریوز توان محاسبه تبخیر-تعرق مرجع را با دقت مناسب داشته اند ولی استفاده از روش هامون در این منطقه توصیه نمی شود.

کلیدواژه ها:

بلانی کریدل ، هارگریوز ، هامون