ارزیابی بام گنبدی با تاکید بر معماری بومی

مهم ترین قسمت از پوشش ساختمان در زمینه حفاظت طراحی، بام آن می باشد. زیرا بام ساختمان مستقیما تحت تابش نور و گرما قرار دارد و حفاظت آن از دریافت این تابش به بخش های دیگر، دشوارتر است هنگامی که دمای بیرونی بالاتر از دمای هوای درون باشد. سطح بیرونی بام پرتو را جذب می کند و گرم می شود. در ادامه این گرما به سطح درونی هدایت می شود. میزان حرارت ایجاد شده در اثر تابش آفتاب در سطحی مفروض با میزان روشنایی، رنگ و سرعت جریان هوا در آن سطح نسبت عکس دارد. قبل از طلوع آفتاب تغییرات درجه حرارت سطح خارجی دیوارهای ساختمان در تمام جهت ها با تغییر درجه حرارت هوای خارجی تقریبا هماهنگ است در این حالت فقط دمای بام چندین درجه کمتر از دمای هوای خارج است زیرا بیشتر حرارت خود را از طریق ساطع کردن پرتو با طول موج بلند به طرف آسمان از دست می دهد. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد و با توجه به اینکه به نقش گنبد در معماری خواهیم پرداخت جهت جمع آوری اطلاعات از روش تاریخی تفسیری استفاده خواهیم کرد. هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش بام گنبدی در معماری اقلیم گرم و خشک می باشد نیز به تجزیه و تحلیل انواع گنبد از لحاظ نوع و مصالح پرداخته شده است. نتایج نشان می دهند که سقف گنبدی به طور متوسط کمترین میزان جذب را به خود اختصاص داده است. با توجه به پایین بودن انرژی دریافتی توسط گنبد می توان این گونه بیان داشت که قسمت های بیشتری از آن در طول روز زیر سایه قرار می گیرد، همچنین برخلاف انواع دیگر سقف های قوسی که تابش بیشینه آن در زاویه 75 درجه نسبت به کف قرار می گیرد، برای گنبد ناحیه در قسمت های بالایی آن اتفاق افتاده است به عبارت دیگر از نظر انتقال گرما به داخل در تابستان سقف گنبدی شکل بهتر از انواع دیگر است.

کلیدواژه ها:

بام ، گنبد ، آسایش حرارتی ، معماری بومی