ارزیابی تنوع و غنای گونه ای در انواع مختلف تخریب در مرتع کلکنار استان مازندران

چرای دام از عوامل مهم تاثیرگذار بر ساختار جامعه و ترکیب گونه ای است که می تواند باعث تغییراتی در تنوع پوشش گیاهی اکوسیستم های مرتعی شود زیرا تنوع گیاهی بطور وسیع به عنوان یکی از شاخص های مهم در تعیین نقش مدیریتی و بررسی وضعیت هر اکوسیستم مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور بررسی تنوع و غنای گونه ای، بخشی از مراتع ییلاقی شهرستان کیاسر واقع در استان مازندران مورد مطالعه قرار گرفت. در سامان عرفی مورد مطالعه سه منطقه تخریب (چرای متوسط، چرای مفرط، دیمزار رهاشده شناسایی و با استفاده از 120 پلات 1 متر مربعی در طول 12 ترانسکت به صورت تصادفی-منظم اقدام به ثبت درصد پوشش گیاهی گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم‎افزار آماری SPSS و PAST استفاده شد. نتایج آنالیز داده ها نشان داد که بیشترین تنوع و غنای گونه ای در منطقه ی دیمزار رهاشده و کمترین آن مربوط به منطقه ی با چرای متوسط است در حالیکه تفاوت معنی داری بین منطقه ی چرای مفرط و دیمزار رهاشده وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

چرای دام ، تخریب ، تنوع و غنای گونه ای ، دیمزار رهاشده ، چرای مفرط