مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولن با تاکید بر توسعه پایدار

سازمان بهداشت جهانی در سال 1981 توان بخشی را اولین پاسخ به ناتوانی و معلولیت تعریف کرده است؛ که به سه مرحله توان بخشی پزشکی، توان بخشی حرفه ای و توان بخشی اجتماعی قابل تقسیم است. یکی از مسایلی که در توان بخشی اجتماعی بررسی می شود، مناسب سازی معابر و اماکن شخصی و اجتماعی و ابزار فرد معلول برای کم کردن مشکلات روزمره اوست که می تواند در خودکفایی و بهبود روانی معلول و در بازگرداندن او به زندگی نقشی مهم داشته باشد. مناسب سازی یعنی ایجاد محیط های بدون مانع و یا تسهیل دسترسی برای همه. هدف این پژوهش بررسی روش ها و قوانین مناسب سازی فضاهای شهری و حمایت از معلولان با توجه به بعد بسیار مهم توسعه پایدار در شهرها است. توسعه پایدار حالت تعادل و توازن میان ابعاد مختلف توسعه است که هدف آن بهبود بخشیدن به شرایط کیفی زندگی انسان است و دستیابی به این توسعه پایدار هدف نهایی برنامه ریزان و مدیران توسعه شهری است. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی به بررسی موضوع پرداخته است. اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات دقیق کتابخانه ای گردآوری شده است. در ابتدا به بررسی موضوع توسعه پایدار در رابطه با شهر و معلولان پرداخته می شود و سپس به بررسی قانون جامع حمایت از حقوق معلولان پرداخته شده و در آخر به توضیحموضوعات مناسب سازی در داخل ساختمان ها و اماکن عمومی در سطح شهر پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

معلولیت ، مناسب سازی ، توسعه پایدار ، فضای شهری