بررسی استعارهی بدنمند در شعرفروغ فرحزاد از دیدگاه زبانشناسی شناختی

مقدمه: پژوهش های اخیر در زمینهی علوم شناختی بدن انسان را به عنوان مبدا و منبعی در ساخت مفهوم سازی های تجربی انسان و توصیف مفاهیم انتزاعی او مطرح می کند. این حقیقت در استفاده ی ما از بدن مندی ها در زبان گفتار و بالطبع در زبان شعر قابل بررسی است. پژوهش حاضر در نظر دارد به بررسی استعاره های بدن مند در شعر فروغ فرخزادبپردازد. بررسی این استعاره ها نشانگر تفاوت های موجود در اشعار فروغ فرخزاد و سایرین است. روش: روش پژوهش حاضر برگرفته از پیکال 2003 است. وی استعاره های بدن مند گفتار کودکان را مورد بررسی قرار داده است. پژوهش حاضر استعاره های بدن مند را بر روی دو دفتر آخر شعر فروغ فرخزاد به روش توصیفی – تحلیلی مورد بررسی قرارداد. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل داده ها این فرضیه تایید شد که استعاره در شعر فروغ فرخزاد به حوزه ی اندیشه وابسته است تا زبان و استعاره های نو با ساختار بدن مند که به زبان محاوره نزدیک است در اشعار فروغ فرخزاد بسیار به کار رفته است. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر بر اساس نتایج آماری حاصل شده حس بینایی بیشترین بسامد کاربردرا داشته است که از این جهت با پژوهش بهنام 1389 همسو می باشد با این تفاوت که پژوهش بهنام بر اساس حس آمیزی صورت گرفته است و پژوهش حاضر بدن مندی استعاره را در نظر دارد.

کلیدواژه ها:

استعاره ، بدن مندی ، زبان شناسی شناختی ، فروغ فرخزاد ، معناشناسی شناختی