مقایسه سبک آوایی دو غزل بهاریه منوچهری و بیدل

یکی از روش های شایسته در سبک شناسی آثار ادبی، بررسی و مقایسه سبک شناسانه آن آثار است. در این مقاله، مقایسه سبکی دو غزل از دو شاعر، از دو دوره ی مختلف، که یکی تغزلی از منوچهری (اوایل قرن پنجم) شاعر سبک خراسانی، و دیگری غزلی از بیدل (قرن دوازدهم ) شاعر سبک هندی، صورت گرفته است، و به منظور دقیق تر شدن نتایج این پژوهش، غزل های با محتوا و وزن عروضی یکسان انتخاب شده اند. و از میان لایه های مطالعات سبک شناختی گوناگون، این دو شعر، بر اساس ویژگی های سبک آوایی بررسی شده اند. این دو غزل، در وصف بهار و در بحر منسرح مثمن مطوی مکشوف از اوزان دوری سروده شده است؛ نتیجه ی این پژوهش نشان میدهد که: غزل منوچری، غزلی نرم، وصفی، اشرافی، زنده و پویاست و تصویرگر بهار به شکل محسوس، عینی و طبیعی است و سرشار از شادی و نشاط است؛ در مقابل غزل بیدل، غزلی است با موضوع بهار؛ ولی مملو از افکار و عقاید عرفانی و و اژگان و عناصر انتزاعی است.

کلیدواژه ها:

منوچهری ، بیدل ، سبک شناسی آوایی ، بهاریه