بازنگری در طراحی فضاهای سبز شهری با رویکرد کاهش مصرف آب شرب (مطالعه موردی: استان خراسان رضوی، شهر سبزوار)

اهمیت وجود فضاهای سبز شهری در ارتقای کیفیت زندگی و سلامت جسم و روان شهروندان، امری بدیهی و آشکار بوده و در پیشرفت سیما و منظر شهری نیز به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه قلمداد می شود. فاصله نسبتا زیاد سرانه این فضا در بسیاری از شهرهای کشور با استاندارد جهانی نیز دغدغه بسیاری از افراد بوده و ضروری است مسیولان ذیربط، در برنامه ریزی های شهری مورد توجه قرار داده و برای آن برنامه ریزی های مناسبی انجام دهند. از طرف دیگر محدودیت منابع آبی در اکثر شهرهای ایران، چالشی عمده بر سر راه ایجاد و نگهداری فضاهای سبز شهری می باشد چون به واسطه عدم تفکیک آب شرب از غیرشرب، عموما شهرداری ها از آب شرب برای آبیاری فضاهای سبز در شهرها استفاده می کنند و اطلاعات دقیقی هم بابت مصارف آب شرب فضاهای سبز ثبت نمی شود. بنابراین لزوم استفاده ازروش هایی تلفیقی که هم به محدودیت منابع آبی توجه داشته باشد و هم باعث توسعه فضاهای سبز شهری شود، بیش از گذشته آشکار گردیده است. در مقاله حاضر ضمن اشاره ای بر اهمیت و نقش فضاهای سبز شهری، میزان مصرف ثبت شده بابت فضاهای سبز در شهر سبزوار در استان خراسان رضوی طی سال های مختلف ارایه و در ادامه به راه کارهای عملی جهت رفع مشکل پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، آب شرب ، پساب تصفیه شده ، پوشش گیاهی ، سقف سبز