ارزیابی پروتکل های مسیریابی بر اساس کیفیت سرویس در شبکه های موردی سیار

تکنولوژی شبکه های بی سیم به طور گسترده در بسیاری از زمینه های کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. شبکه های موردی بسیار (MANET) مجموعه ای از گره های توزیع شده هستند که به صورت بی سیم و بدون هیچ ایستگاه پایه ای با هم دیگر ارتباط برقرار می کنند و یک شبکه ی پویا را تشکیل می دهند. به علت عدم مدیریت متمرکز و تحرک گره ها مسیرهای موجود به طور مداوم شکسته می شوند. این شکسته شدن لینک های ارتباطی باعث می شود توپولوژی شبکه به سرعت و به صورت غیرقابل پیش بینی تغییر کند. بنابراین وجود یک مسیر مطمین و کارآمد یکی از چالش های کلیدی در این شبکه ها است. در این شبکه ها پروتکل های مسیریابی باید بتوانند در ایجاد، نگه داری و بازسازی مسیرهای کلیدی در این شبکه ها است. در این شبکه ها پروتکل های مسیریابی باید بتوانند در ایجاد، نگهداری بازسازی مسیرها با سرعت قابل قبولی عمل کنند ودر برابر تغییرات توپولوژی عکس العمل مناسبی از خود نشان دهند. در شبکه های موردی سیار پروتکل های مسیریابی به سه دسته واکنشی، فعال و ترکیبی تقسیم بندی می شوند. در این مقاله، علاوه بر تحلیل و بررسی جامع پروتکل های مسیریابی، با استفاده از شبیه ساز NS-2.35 پروتکل های AOMDV, AODV, DSR, DSDV را مورد مقایسه و ارزیابی قرار می دهیم.

کلیدواژه ها:

شبکه های موردی سیار ، پروتکل های مسیریابی ، نرخ تحویل بسته ، نرخ اتلاف بسته ، میانگین تاخیر انتها به انتها