پوشش زنان تهران عصر ناصری به روایت سفرنامه نویسان اروپایی

در سیر تاریخی پوشش و حجاب زنان ایرانی، عصر ناصری (1313-1264 م.) را میتوان یکی از نقاط عطف و تاثیرگذار برشمرد. این پژوهش با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی در پی پاسخ به این پرسش میباشد که روابط گسترده با غرب دراین دوره، چه تاثیراتی بر پوشش زنان ایرانی مبتنی بر روایات سفرنامه نویسان اروپایی- که در ایران اقامت و یا صرفا به بازدیدپایتخت پرداخته اند داشته است یافته ها حاکی از آن است که با توجه به پیشینه روابط ایران با اروپا و تاثیرپذیری نسبی در وجوهفرهنگی، در این زمان به واسطه سفرهای سه گانه ناصرالدین شاه ( 1290 ه.ق./ 1872 م. 1295 ه.ق./ 1878 م. 1306 ه.ق./ 1888 م.) ونیز درباریان و گاه اقشار میانه به اروپا، تاثیرات گستردهای در نوع پوشش زنان ایرانی، به ویژه در تهران، به وجود آمد، چنانکه اینموضوع مورد توجه سفرنامه نویسان اروپایی قرار گرفته و در یادداشت های آنان بازتاب یافته است. از جمله این تغییرات میتوان بهلباسهای بدن نما و کوتاه به تقلید از غرب همچون شلوارهای چسبان و نازک و دامن هایی کوتاه که روی آن را می یپوشاند، شلیته هاىکوتاه و روسرى هاى سفید ساده و سایر موارد اشاره کرد که تا حد بسیار زیادی متاثر از سلایق ناصرالدی نشاه بود. بر این اساس،ایگنونه از پوشش نخست در حرمسرا و سپس در میان زنان اقشار دارای مناصب تهران مورد استفاده قرار گرفت، اما چنین به نظرمی رسد که به دلیل غلبه باورهای مذهبی در میان بخش گسترده ای از اقشار جامعه عصر ناصری، با استقبال چندانی روبرو نگردید. امااین جریان به احتمال فراوان مقدمه ای برای نفوذ بیش از پیش پوشش به سبک اروپایی در میان زنان ایرانی محسوب می گردید.

کلیدواژه ها:

عصر ناصری ، غرب ، پوشش ، زنان تهران