خودفراموشی (ازخودبیگانگی) از منظر اندیشمندان اسلامی

هدف این تحقیق بررسی دلایل ازخودبیگانگی (خودفراموشی) از منظر اندیشمندان اسلامی است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و ازلحاظ هدف کاربردی است. در پاسخ به سوالات پژوهش میتوان نتیجه گرفت که عمدهترین دلایل خودفراموشی، از یاد بردن خداوند وعدم توجه به خالق خود، فراموش کردن عبادت و دعا، وابستگی به مادیات و عدم خودشناسی صحیح است. در واقع می توان گفت کسانی که از یاد خدا غافل میشوند و وابسته به تعلقات دنیوی میشوند دچار خودفراموشی و ازخودبیگانگی میشوند در نتیجه، اولین و بهترین گام برای جلوگیری از غلتیدن در ورطه ازخودبیگانگی فردی و اجتماعی و نجات از آن، خودشناسی است. دومین گام، بازنگری اعمال گذشته است. در واقع بازنگری نوعی آسیبشناسی فردی و اجتماعی است. سومین کار، شناخت و بازیافتن علت و خالق خود است. چهارمین گام، عبادت است به همان اندازه که وابستگی به مادیات انسان را از خدا جدا میکند، عبادت انسان را به خویشتن بازمی گرداند. بنابراین، راه نجات انسان از معضل ازخودبیگانگی این است که باید گذشته خویش را بازنگری کند و پس از بازنگری اصلاح و بازسازی نماید.

کلیدواژه ها:

ازخودبیگانگی ، خود فراموشی ، انسان ، خودیابی ، اندیشمندان اسلامی