نقد و بررسی آرای تفسیری آیات 189-190 سوره اعراف با تاکید بر نظر تفسیری سید مرتضی

موضوع مقاله نقد و بررسی آرای تفسیری آیات 189-190 سوره اعراف با تاکید بر نظر تفسیری سید مرتضی است. اختلاف آرای تفسیریدر آیات الهی معانی متفاوتی را ایجاد می کند و گاه دلیلی بر اثبات یا تقویت برداشتی خاص از آیات شمرده میشود. موضوع این آیات مربوط به خلقت انسان از نفس واحده و نقض عهد والدین بعد از فرزند دار شدن است، مسیله مورد بحث در این آیات (فلما آتاهما صالحا جعلا له شرکاء فیما آتاهما) مرجع ضمیر (جعلا) و معنای کلمه صالحا است. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی به بررسی آرای مفسرین پرداخته (آرای موافق و مخالف با رای سید مرتضی را مورد بررسی قرار داده) و به این نتیجه رسیده است که اکثر مفسرین با نظر سید مرتضی در امالی موافق اند و نظر برگزیده رای علامه طباطبایی صاحب تفسیر المیزان است که گفته است: منظور از صالح، صالح دینی نیست بلکه منظور از آن صالح برای زندگی و بقا یعنی فرزندی تامالخلقه و بیعیب و آفت باشد و همچنین در مورد مرجع ضمیر (جعلا) می گوید: داستان شریک قایل شدن برای خدا بعد از فرزنددار شد، مربوط به آدم و حوا نیست بلکه شرح حال نوع بشر است.

کلیدواژه ها:

آرای تفسیری ، سید مرتضی ، آدم و حوا ، نفس واحده