سیمای ایمه اطهار (ع) در شعر ملک الشعرای بهار

هماره از نخستین سال های شکل گیری شعل فارسی (قرن دوم) که شاعران قلم به سرایش شعر بردند، توجه به اهل بیت (علیهم السلام) و معصومین و سرایش اشعار در وصف ساحت ایشان کم و بیش مشهود بوده است که با توجه به ادواری که شاعران در آن می زیسته اند، سرایش اینگونه اشعار دچار فراز و فرود می شد و گاه از مقدار آن می کاست؛ اما هرگز نبوده است دوره ای که از شاعران مدیحه گر اهل بین (علیهم السلام) عاطل باشد و جنانکه با بررسی اجمالی آثار ادوار مختلف شعر فارسی، می توان بر این گفته صحه گذاشت، یکی از این ادواری که سرایش شعر در وصف فضایل معصومین (علیهم السلام) رو به فزونی گرفت. با دقت در دیوان اشعار بهار التزام و پایبندی او را به ساحت مقدس اهل بیت (ع) را ملاحظه می کنیم و از جمله شاعرانی است که عشق و علاقه فراوانش را به اهل بیت (ع) نشان داده است و اخلاص در دیوانش به وضوح دیده می شود و نقش بارزی در مدح و رثا و اثبات حقانیت اهل بیت (ع) داشته است. یکی از عوامل یگانگی مضامین اشعار بهار دین است. که از سرچشمه اسلام سیراب شده است. بهار به اهل بیت عشق می ورزد. این مقاله که با روشی تحلیلی و توصیفی انجام گرفته است. در پی آن است که سیمای اهل بیت را در شعر معاصر با محوریت ملک الشعرای بهار نشان دهد.

کلیدواژه ها:

شعر دینی ، مدح ، اهل بیت ، ملک الشعرای بهار