تاثیر پیکربندی و افزایش سختی مهاربندها بر عملکرد میراگر لزج در قاب های فولادی

بر اثر اعمال بارهای دینامیکی مانند بارهای زلزله، باد و... سازه ها شروع به ارتعاش در مودهای مختلف مینمایند. دامنهی این ارتعاشات به شدت بارهای دینامیکی وارده بستگی دارد. پاسخ حالت اجباری سازه تحت اثر چنین بارهایی برابر حاصل ضرب ضریب بزرگنمایی دینامیکی در مقدار جابجایی استاتیکی است. در اثر وجود میراگر در ترازهای سازه، ضریب بزرگ نمایی و پاسخ حالت اجباری سازه کاهش مییابند. مقدار این کاهش بستگی به عملکرد مناسب میراگر دارد، بهترین عملکرد میراگر زمانی حاصل خواهد شد که میراگر به صد در صد ظرفیت خود برای پخش انرژی برسد. پیکربندی میراگرها و همچنین افزایش سختی مهاربندها میتواند باعث بهبود عملکرد میراگرها و در نتیجه کاهش بیشتر در دامنه ارتعاش سازه بشود .در این مقاله تاثیر سه نوع مختلف پیکربندی شامل پیکربندی قطری، هشتی و زانویی و همچنین سختی سازه بر عملکرد میراگر لزج در سازه فولادی چهار طبقه تحت رکورد شتاب نگاشت زلزله طبس بررسی شده است .نتایج این مقاله نشان میدهد که پیکربندی زانویی به دلیل افزایش ضریب بزرگنمایی جابجایی محوری میراگر نسبت به پیکربندی هشتی و قطری باعث افزایش نیروی تولیدی و نسبت میرایی میراگر با ضریب میرایی کم شده و باعث اقتصادی شدن طرح استفاده از میراگر در بهسازی لرزه ای سازه میشود. از طرفی با افزایش سختی مهاربندها از میزان کرنش محوری مهاربند کاسته میشود و مقدار جابجایی محوری میراگر افزایش یافته که به دنبال آن عملکرد میراگر نیز افزایش مییابد.

کلیدواژه ها:

میراگر لزج ، پیکربندی میراگر ، ضریب بزرگ نمایی جابجایی ، افزایش عملکرد میراگر