انتخاب مناسب ترین روش انعقاد قرارداد پروژه های ساختمانی براساس ریسکهای بااهمیت بااستفاده از روش COPRAS

ارزیابی ریسک یکی از مهمترین عوامل موفقیت در پروژه های ساختمانی است. برخی از روابط بین ریسکها در پروژه های ساختمانی ایجاد شده است. وقوع هر ریسک میتواند سایر اثرات از جمله اثرات منفی ریسکهای مالی بر ریسکهای ساخت و ساز را شدیدتر کند. هدف این مقاله انتخاب مناسبترین روش انعقاد قرارداد پروژه های ساختمانی براساس ریسکهای بااهمیت بااستفاده از روش ( COPRAS ( است. داده های مربوط به مطالعه از طریق بررسی ادبیات، مصاحبه و بررسی پرسشنامه توزیع شده بین کارشناسان در زمینه پروژه های ساختمانی جمع آوری شده است. نتایج به دست آمده نشان داد 19 ریسک با بیشترین تاثیرگذاری، در شش گروه ریسکهای حقوقی و قراردادی، ریسکهای سیاسی، ریسکهای اجتماعی، ریسکهای سازمانی، ریسکهای پروژه و ریسکهای اقتصاد کلان تقسیم و گروه ریسکهای حقوقی و قراردادی و گروه ریسکهای پروژه مهمترین گروه از ریسکها در قرارداد پروژه های ساختمانی هستند. به عنوان یک نتیجه گیری، ANP در تجزیه و تحلیل بازخورد و وابستگی بین ریسکها مناسب است. از قرادادهای شناسایی شده، 6 نوع قراداد دارای بیشترین امتیاز شدند. از 26 معیار انتخاب شده، 16 معیار باتاثیر مثبت و 10 معیار با تاثیر منفی شناسایی گردیدند. معیارها وزن دهی شدند که درنتیجه، معیار مدیریت ضعیف قرارداد و معیار بهبود سطح کیفی اجرای پروژه در رتبه های اول و دوم قرار گرفت. دیگر معیارهای دارای اهمیت عبارتاند از: معیار رضایتمندی کارفرمایان، مشاوران و پیمانکاران، تنوع بیش از حد قرارداد، اطمینان از کوتاهترین برنامه زمان بندی، مشخص بودن بودجه پروژه، اطمینان از حداقل هزینه، بهبود تجهیز و تدارک به هنگام، کاهش هزینه های اجرای پروژه و سهولت در اعمال تغییرات پروژه. پس از تعیین وزن معیارها با استفاده از روش COPRAS رتبه بندی قراردادها انجام گرفت. برهمین اساس، قرارداد فهرست بهایی رتبه اول، قرارداد E.P.C رتبه دوم، قرارداد مدیریت پیمان رتبه سوم، قرارداد سرجمع رتبه چهارم، قرارداد مترمربع زیربنا رتبه پنجم و قرارداد قیمت مقطوع در رتبه ششم قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ریسک ، قراردادهای ساختمانی ، روش ) COPRAS ( ، رتبه بندی ریسک ، مدل ارزیابی