فرش زمین

فرش، از جمله عناصر هنر _صنعت ایرانی است که در بخش های مختلف ابداع و تولید، با طبیعت و البته محیط زیست همراه و همگام می شود. مراحل تولید فرش بررسی جداگانه ای می طلبد که اینجا مجال سخن گفتن و ارتباط موضوعی لازم را نمی بینیم. اما طراحان فرش با نقوش انتزاعی و گاه طبیعی از حرکت گیاهان و جویبار و پرندگان و حیوانات، زمینه ای را به تصویر می کشند که در سطح بالایی از نظم و توازن و خلوص رنگ قرار دارند. از طرفی همانگونه که خالق هستی، زمین را فرش بندگان قرار داد تا آن را به تسخیر خود آورده و به نظم و خلوص برساند، انسان نیز به عنوان عضوی از فرش زمین اجازه ی خلاقیت یافته تا محیط زیست خود را به بهترین، مفیدترین و پاکترین شکل ممکن طراحی کند. این فرضیه وجود دارد که زیست بدون واسطه گذشتگان بر پهنای فرش، در مقایسه با تلاش دنیای امروز در دستیابی به مظاهر زندگی مدرن، محیط زیست را کمتر دچار آلودگی می کرد. و این مقاله نیز می کوشد با روش بنیادی و تحلیلی، ضمن بررسی تاثیرپذیری فرش های باغی و باغ های فرش ایران از طبیعت و محیط زیست هنرمندان مبدع این نقوش، به رسالت باغبان گونه ی طراحان فرش در حفظ و حراست از فرش زمین تاکید نماید. حفاظتی که در ابداع نقوش الهام بخش، برای درک و احترام مخاطب اثر هنری نسبت به محیط زیست نمود می یابد. رسالت آموزش زندگی هنرمندانه به جامعه تا هر فرد زمین را فرشی بداند که هر نقش غلطی بر آن، یادگار غیرقابل جبران برای آیندگان خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

طراحی فرش ، نقوش نمادین ، باغ های ایران ، زندگی سنتی و مدرن ، محیط زیست