باغ ایرانی: الگوی ساختاری هنر زیست محیطی بومی (مطالعه ی ساختارهای بصری باغ ایرانی از منظر نشانه شناسی)

هنر محیطی، آثاری را در بر می گیرد که بر مبنای اهداف زیبا شناختی به ارتباط انسان و محیط پیرامونی او می پردازد و مستقیما بر مسایل زیست محیطی و طبیعی تکیه دارد، و راهکارهایی را برای درک دقیق تر مخاطبان از زیستگاه طبیعی خود و چگونگی ارتباط با آن را پیشنهاد می دهد. از سوی دیگر تاکید بر ارتباط میان انسان و طبیعت یکی از نقاط موثر در شکل گیری بسیاری از ابژه های هنری در حوزه ی فرهنگ ایرانی است. یکی از رویکردها درحوزه ی فرهنگ بومی ایران، کاربرد هنر در عناصر محیطی و پیوند دادن آن با زندگی هر روزه ی انسان ها است که منجر به تولید نوعی هنر قابل قیاس با هنر محیطی امروزین می گردد. در این پژوهش با تکیه بر تعریف فرهنگ به عنوان یک شبکه ی گسترده ی نشانه ای و همچنین استفاده از رویکرد نشانه شناسی فرهنگی، تلاش شده است تا در تحلیلی ساختاری، نشانه ها و رمزگان های متعلق به باغ ایرانی به عنوان یک اثر خلق شده در حوزه ی فرهنگی ایرانی که کارکردها و رویکردهای طبیعی مختص به خود دارد را با نشانه های هنر محیطی متکی بر عناصر زیست محیطی امروزین مقایسه کرده و رمزگان های باغ ایرانی را به عنوان یک الگوی زیست محیطی ایرانی معرفی کند و با تطبیق آن با هنر محیطی درفضاهای شهری امروزی به راهکارهای تازه در این زمینه دست یابد.

کلیدواژه ها:

هنر محیطی ، نشانه شناسی ، باغ ایرانی ، فرهنگ بومی