بررسی تحریم های پسابرجامی امریکا علیه ایران از منظر حقوق بشر و حقوق بین الملل

اقدامات یک جانبه آمریکا در تحریم ایران، ناقض اصل همزیستی مسالمت آمیز در میان دولتها است که مستلزم احترام به اصول سیاسی حقوق بین الملل یعنی تساوی حقوقی دولتها، عدم مداخله، همکاری و دوستی، احترام به استقلال و تمامیت ارضی دولتها در میان اعضای جامعه بین المللی است. این نوع اقدامات به علت عدم برخورداری از مشروعیت، فاقد وجاهت بین المللی میباشند. به همین دلیل در فرآیند تحریم های بین المللی باید بر جنبه هایی از قبیل مشروعیت، ضرورت و تناسب آنها و همچنین تاثیر این تحریم ها بر افراد غیرنظامی بیگناه، توجه ویژه ای معطوف داشت. بدون تردید تحریمهای یکجانبه آمریکا مغایر با تضمین صلح و تحکیم امنیت جهانی، همبستگی اجتماعی ملل، به رسمیت شناختن حق تعیین آزادانه سرنوشت و عدم توسل به زور در روابط بین المللی در پرتو منشور سازمان ملل متحد است. همچنین، منافی با برقراری همکاری های بین المللی در شرایط عادلانه و منصفانه بر اساس میثاق بین المللی مربوط به حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (مصوب (1966؛ ناقض حق توسعه اقتصادی کشورها به موجب منشور حقوق و وظایف اقتصادی دولتها و مخالف با مقررات سازمان تجارت جهانی (مصوب (1995 است که طلایه دار بسط و توسعه نظام تجارت آزاد متکی برچند جانبه گرایی در سطح بین المللی میباشد. با بررسی معیارهای جهانی حقوق بشر مندرج در منشور سازمان ملل متحد (1945) اعلامیه جهانی حقوق بشر (1948)، کنوانسیون حقوق کودک 1989)و) سایر اسناد مربوطه که مبین اصول پذیرفته شده بین المللی میباشند، میتوان ادعا کرد که چنانچه تحریمها منجر به رنج و مشقت انسانها گردند این تحریمها توجیهی از منظر حقوق بشر و حقوق بین الملل ندارند. لذا در این تحقیق سعی میشود جایگاه تحریم های حقوق بشری و حقوق بین المللی در استراتژی آمریکا علیه ایران و راه کارهای مناسب برای مدیریت چالشها و فرصتها مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تحریم ، حقوق بشر ، ایالات متحده امریکا ، ایران ، حقوق بین الملل