وندالیسم فرهنگی در آثار صفوی اصفهان

امروزه پدیده ی تخریب اموال عمومی یا وندالیسم، از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار می گیرد؛ روانشناسان به علل روانی و تربیتی آن پرداخته اند، جامعه شناسان این پدیده را نوعی ناهنجاری اجتماعی تعریف می کنند که می تواند ناشی از شکاف طبقاتی باشد، کارشناسان علوم اقتصادی در صدد برآورد هزینه هایی هستند که بر جامعه وارد می کند و... اما هنگامی که سخن از تخریب سرمایه های تاریخی، هنری و فرهنگی باشد، هزینه های ایجاد شده غیر قابل جبران است و یا به سختی قابل جبران خواهند بود. در این پژوهش تلاش شده است تا به بررسی روند رفتارهای وندالیستی بر آثار صفوی اصفهان پرداخته شود؛ در این راستا دو دوره زمانی مجزا با دو فرم تخریبی متفاوت در نظر گرفته شده است: دوره اول، دوره قاجار، که سرخوردگی های ناشی از شکوه دوره قبل، باعث تخریب بسیاری از بناهای عظیم این دوره شده است؛ باغها و عمارت هایی که در اسناد تاریخی و سفرنامه های دوره صفوی شکوه آنها مورد تحسین واقع شده و دوره دوم، دوره معاصر، که از دو بعد مدیریت کلان (ساخت مترو اصفهان در محور تاریخی چهار باغ، خشک شدن رودخانه زاینده رود در اثر مدیریت نادرست و آسیب به پل های صفوی و....) و رفتارهای وندالیستی فردی (یادگار نوشته ها بر بناهای تاریخی)، که در آن فرد غالبا دچار حس عدم تعلق به جامعه شده و از بدنه بناهای تاریخی برای رساندن پیام خود به جامعه استفاده می کند، قابل بررسی است. این پژوهش از نوع پژوهش های تاریخی است و با رویکردی تحلیلی انجام شده است. روش داده اندوزی نیز بررسی میدانی به همراه مطالعات اسنادی و کتابخانه ای است

کلیدواژه ها:

وندالیسم ، اصفهان ، میراث فرهنگی صفوی