بررسی اثر رانیتیدین، سایمتیدین و پلی اتیلن گلیکول، بر فعالیت پراکسیداز

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 619

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

EMAA11_007

تاریخ نمایه سازی: 11 شهریور 1397

چکیده مقاله:

پراکسیدازها در همه موجودات نقش حفاظتی دارند و جز اصلی سیستم ایمنی ذاتی بدن می باشند. این آنزیم ها با تجزیه رادیکال هایآزاد باعث ایمنی بخش های مختلف می شوند. گونه های فعال اکسیژن (ROS) شامل آنیون سوپراکسید، هیدروژن پراکسید و رادیکال های هیدروکسیل در تمام سلولهای هوازی به عنوان محصولات جانبی متابولیک تولید میشوند. دستگاه گوارش انسان یکی از مهمترین ارگان های عملکردی است که نتیجه کارکرد صحیح آن همه سیستم را در آرامش و سلامت قرار می دهد. بنابراین، نقص عملکرددر هر یک از قسمت های دستگاه، بازتابی قابل توجه برای همه متابولیسم خواهد داشت. برخی از داروهای دستگاه گوارش از جملهشامل رانیتیدین، سایمتیدین و پلی اتیلن گلیکول (PEG) به صورت آزاد و حتی بدون نیاز به نسخه پزشک در دسترس مردم قرار می گیرند. با توجه به اهمیت آنزیم پراکسیداز در کاهش استرس اکسیداتیو و اهمیت و فراوانی مشکلات گوارشی از طرف دیگر، هدف ازاین تحقیق بررسی اثر برخی داروهای رایج گوارش فعالیت آنزیم پراکسیداز می باشد. در قسمت عملی، ابتدا خلوص آنزیم با استفاده ازالکتروفورز تعیین و سپس غلظت آن با استفاده از روش برادفورد اندازه گیری شد. در ادامه، بعد از بررسی مناسب ترین روش برای تعیینفعالیت آنزیم و انتخاب سوبسترا، محدوده جذب داروها نیز مشخص شد تا تداخلی با بررسی های بعدی نداشته باشد. فعالیت بیولوژیکیپراکسیداز در حضور و عدم حضور غلظت های مختلف هر سه داروی گوارشی اندازه گیری گردید. در نتیجه نمودارهای مکالیس- منتن،لاینویور- برک و دیکسون رسم و ثابت های سینیتیکی آنزیم تعیین شدند. با توجه به این ثابت ها نوع مهار و در هر مورد دوزی از داروکه فعالیت آنزیم را به نصف کاهش داد ((IC(50) به دست آمد. نتایج نشان دادند که هر سه دارو از مهار کننده های پراکسیداز هستند و از طریق مکانیسم مخلوط عمل می کنند. مهار کننده های مخلوط قادرند هم به آنزیم و هم به کمپلکس آنزیم سوبسترا از محلی غیر ازجایگاه فعال اتصال یابند. قدرت مهاری آنها به ترتیب رانیتیدین، سایمتیدین و پلی اتیلن گلیکول است و مهار آنها از نوع جزیی است وآنزیم را به طور کامل از عمل باز نمی دارند. هر آزمایش سه بار تکرار و نتایج مورد آنالیز آماری قرار گرفتند و در ادامه با کارهایتحقیقاتی دیگران مورد مقایسه قرار گرفتند و بحث شدند.

نویسندگان

الناز نصرالله زاده خاکیانی

گروه زیست شناسی دانشگاه حکیم سبزوار

ریحانه صباغ زاده

گروه زیست شناسی دانشگاه گیلان