شورورزی روشی برای تثبیت کانون های ریزگرد و استفاده پایدار از منابع زه آب خوزستان

مشکل شوری منابع آب و خاک یکی از تهدیدهای اصلی توسعه کشاورزی در کشور است. تولید محصولات کشاورزی در این اراضی به ناچار مستلزم آبشویی برای کنترل شوری منطقه ریشه است. افزایش مصرف آب شور به معنی افزایش ورود نمک به خاک است. این در حالی است که کشت محصولات متحمل به شوری و نیز گیاهان شورزیست معمولا هم نیاز آبی و هم نیاز آبشویی را کاهش می دهد. اینموضوع به خصوص در استان خوزستان که دفع زه آب مشکل آفرین است مهمتر می شود. استفاده تلفیقی از منابع آب شور برای تولید علوفه، چوب، دام و آبزیان که تحت عنوان شورورزی شناخته می شود- بازده اقتصادی این طرح ها را افزایش داده است. در این مقاله ضمن بررسی پتانسیل ها و محدودیت های کانون های ریزگرد استان خوزستان، با تاکید بر شوری منابع آب و خاک و نیز مقایسه اقتصادی کشت گیاهان زراعی و شورزیست به معرفی شورورزی به عنوان یک روش اقتصادی و زیست محیطی برای تثبیت کانون های ریزگرد پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

آبیاری ، خوزستان ، ریزگرد ، زهکشی ، شورزیست ، شورورزی ، علوفه