تاثیر اکسید روی و نانواکسید روی بر برخی فراسنجه های تخمیر شکمبه به روش برون تنی

حدود 3/6 درصد از حجم مایعات شکمبه را میکروارگانیسم های شکمبه تشکیل میدهند و از این حجم 50 درصد مربوط به پروتوزوآ است. نقش پروتوزوآها در هضم شکمبهای و از اینرو در تغذیه حیوانات نشخوارکننده مورد توجه است. تخمیر مواد خوراکی در شکمبه، باعث تولید اسیدهای چرب فرار و اسید لاکتیک میشود که این اسیدها در صورت جذب موجب کاهش pH محیط شکمبه میشوند. اگر pH کم در شکمبه برای ساعات طولانی ادامه داشته باشد ممکن است تاثیر منفی بر مصرف خوراک، متابولیسم میکروارگانیسمها و تجزیه مواد غذایی بگذارد. امروزه نانوذرات در صنایع مختلف مصرف میشوند. وجود نانوذرات و عدم اطلاعات کافی در مورد آنها، بررسی تاثیر آنها بر روی جیره دام را ضروری میکند تا نکات مثبت یا منفی آنها مشخص گردد. در پژوهش حاضر، تاثیر مصرف مکمل اکسید روی و نانواکسید روی بر برخی فراسنجه های تخمیر شکمبه با روش برونتنی مورد بررسی قرار گرفت. جیره های آزمایشی شامل -1 جیره پایه فاقد مکمل روی (شاهد)، -2 جیره حاوی مکمل اکسید روی و -3 جیره حاوی مکمل نانواکسید روی بود. پس از انکوباسیون 24 و 72 ساعته جیره های شاهد، حاوی اکسید یا نانواکسید روی در ویتنهای ویژه گاز تست، میزان pH شیرابه گوارشی بلافاصله توسط دستگاه pH متر دیجیتال اندازهگیری شد. برای شمارش پروتوزوآ از میکروسکوپ نوری و لام هموسیتومتر استفاده شد. سپس، داده ها با استفاده از نرمافزار آماری SPSS 22 تجزیه گردید. نتایج نشان داد که تعداد کل پروتوزوای شکمبه در بین تیمارها تفاوت معنیداری نداشت .(P> 0.05) از طرفی، اثر متقابل تیمار×زمان انکوباسیون در سطح احتمال 5 درصد اختلاف معنیداری را در میزان pH شکمبه نشان داد. همچنین، با افزایش زمان انکوباسیون تا 72 ساعت، میزان pH به طور قابل توجهی کاهش یافت. در مجموع، نتیجه گیری شد که گنجاندن مکمل روی در جیره و همچنین استفاده از نانواکسید روی به جای اکسید روی تاثیری بر جمعیت پروتوزوای شکمبه در شرایط برونتنی ندارد.

کلیدواژه ها:

اکسید روی ، پروتوزوا ، تخمیر شکمبه ، نانواکسید روی ، pH