نظریه سازه انگاری در روابط بین الملل و مطابقت آن با رهیافت های اندیشه سیاسی

بعد از وقوع دو جنگ جهانی و ناکام ماندن نظریات سنتی در مورد گسترش صلح، نظریات جدیدی وارد فضایسیاست و روابط بین المللی شدند. نظریه سازهانگاری برای اثبات حقانیت خود، جنگهای هولناک رخ داده را ناشی ازدور شدن انسان و فضای سیاست جهان و روابط بین الملل از عناصر فرهنگی و هنجارهای مشترک بشری دانست. بهاین ترتیب رویکرد نوین با نگاهی بسیار متفاوت از نگاه ریالیستی و ایده آلیستی به عناصر تشکیل دهنده ی روابطانسانی نمود یافت که به نظر میرسد بعد از پایان جنگ سرد مفروضات آن به ایده آل های خود نزدیک شده است. دراین مقاله قابلیت تطابق این رهیافت با استدلال های استقرایی، قیاسی، دیالکتیکی، جمع گرایی و نیز عنصرگرایی موردبررسی قرار می گیرد. روش پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و نگارنده در پی پاسخ دادن به این سوال هست که سازه-انگاری با کدامیک از رهیافت های سیاسی مطرح شده در مقاله انطباق دارد یافته ها نشان میدهد که سازه انگاری بامنطق دیالکتیک و نیز منطق جمع گرایی تطابق بالایی دارد و با استدلال های قیاسی، استقرایی و عنصرگرایی میزانانطباق کمتری داشته و یا اصلا ندارد.

کلیدواژه ها:

سازه انگاری ، استدلال استقرایی ، قیاسی ، جمع گرایی ، دیالکتیک ، عنصرگرایی