سیمای زن در منظومه های عطار

شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری،از نظر کثرت و تنوع آثار و نیز مایه های هنری و بدیع،بی تردید یکی از بزرگان ادبیات فارسی است.این شاعر دلسوختهی عاشق،شاید بیش از هر شاعر دیگر به حکایت پردازی شهره است و سر دلبران را درحکایت دیگران بیان کرده است.وی یکی از قصه گویان درجه ی یک است که با آنکه در بیان حکایت،منظورش تنها قصهسرایی نیست اما هم مطلب را بسیار استادانه میپرورد و هم حکایات متعددی را در زمینه های مختلف موضوع زن در آثار خود به کارمی گیرد.عطار شاعر عارف و سالک بزرگ طریق محبت،آنچنان که از استقصای کلام وی در آثارش برمیآید و به مدد شواهدی از سروده ها و نوشته هایش؛و با توجه به تعداد داستانها و نگاه متفاوتش به زن و تفکیک نقشهای متفاوت زن در آثار و اشعارش؛میتوان گفت که به موضوع زن اهتمامی تام داشته است و اغلب آنها را در دو رویکرد متفاوت مثبت و منفی خلاصه میکند که از این بین نقش مثبت چشمگیرتر است.در این مقاله نگارنده کوشیده است تا چهره زن را در آثار مقدس همچون قرآن ،نهج البلاغه و نهج الفصاحه و مکتوبات بزرگان ادبی کاویده و همچنین آن را از زاویهی دید شاعر تجزیه و تحلیل نماید؛تا از این طریق بتواند به لایه های پنهان و پیدای الگوهای ذهنی شاعر در این زمینه دست یابد

کلیدواژه ها:

زن ، نقش های مثبت و منفی ، عطار ، صوفیه