شرط ثبات در قراردادهای نفتی

برای جلوگیری از ریسک تغییر یا فسخ یک جانبه ی موافقت نامه از سوی دولت میزبان، شرط ثبات را در آن قید میکنند که بر اساس آن دولت میزبان حق تغییر یا لغو موافقتنامه را ندارد. به عنوان نمونه در موافقت نامه ی امتیازی دولت کویت و امین اویل1، شرطی وجود داشت مبنی بر این که دولت کویت نمی تواند با صلاحدید خود اقدام به تغییر موافقت نامه کند. در سال 1977 دولت کویت با توجه به تاسیس سازمان کشورهای صادرکننده ی نفت (اوپک ) و حاکم شدن استانداردهای جدید، در برابر پرداخت غرامت منصفانه، اقدام به ملی کردن امتیاز نمود و بدین ترتیب امتیاز امین اویل غیر معتبر شد. پس از اقدام دولت کویت، امین اویل استدلال کرد که ملی کردن امتیاز، خلاف شرط ثبات مندرج در موافقت نامه است. طرفین مطابق موافقت نامه اختلاف خود را نزد داوری ارایه کردندهیات. داوران با این استدلال که ملی کردن امتیاز، ارتباطی به شرط ثبات مندرج در موافقتنامه ندارد با اکثریت آرا به نفع دولت کویت رای داد. به عبارت دیگر داوران با توجه به تغییر نگرش نسبت به ملی کردن اظهار کردند که شرط ثبات دیگر به معنی ممنوعیت ملی کردن نیست بلکه امروزه منظور از شرط ثبات در قراردادها این است که دولت میزبان نباید بدون پرداخت غرامت اقدام به سلب مالکیت اموال شرکت خارجی نماید و ملی کردن دولت کویت به درستی توام با شرط پرداخت غرامت منصفانه بوده است

کلیدواژه ها:

نفت ، قراردادهای نفتی ، شرط ثبات ، شرط ثبات مدرن ، شرط ثبات سنتی