هنر نمایشی در شاهنامه بررسی موردی داستان رستم و اسفندیار

بررسی اجمالی آثار کهن نظم و نثر فارسی نقش عمده داستان پردازی را در ادبیات مشهودمیکند. از میان آثار گرانسنگ ادب فارسی، شاهنامه حکیم فردوسی نمونه والای داستان پردازی است. این کتاب به عنوان کتابی که دربرگیرنده موضوعات پهلوانی و اساطیری و تاریخی است، قابلیتهای فراوانی را در خود نهفته دارد که یکی از آنها مطرح کردن داستانهای آن در قالب یک طرح نمایشی است که میتوان به صورت ادبیات نمایشی برای اجرا در صحنه تیاتر به ادبیات این مرز و بوم تقدیم کرد. دانستن این گزاره واجد اهمیت است که اگرچه قصه های سنتی ادبیات کشورمان از لحاظ تطبیق با ساختار داستانهای دوران معاصر سازگار نیست، اما میتوان این قصه ها را با پروردن عناصر نمایشی اش و یافتن رگه هایی از عناصر داستانی در آنها به مرزهای ساختارمند ادبیات داستانی نوین نزدیک کرد. در این پژوهش، با استفاده از منابع کتابخانهای، داستان رستم و اسفندیار را از شاهنامه برگزیدیم تا با بررسی عناصر داستانی آن، قابلیت های نمایشی این قصه شورانگیز را تحلیل و آشکار کنیم. نتایج این تحقیق نشان میدهد با در نظر گرفتن الگوهای داستانی داستان رستم و اسفندیار میتوان نمایشنامه ای درخور نوشت وبه صحنه برد

کلیدواژه ها:

رستم و اسفندیار ، ادبیات نمایشی ، عناصر داستان ، ادبیات داستانی