نظریه تخیل همدردانه و همدلانه ی روایی و شاعرانه بر اساس کارکرد نورون های آیین های در ادبیات و بررسی نمونه هایی از آن در سبک رآلیسم جادویی عطار

میانرشتگی عبارت است از: فرآیند پاسخگویی به سوال و یا حل یک مسیله که به دلیل پیچیدگی، قادر به پرداختن آن توسط یک رشته علمی خاص نبوده و نیاز به استفاده از نگرشهای مختلف از چندین رشته علمی باشد. مطالعات بین رشته ای به عنوان رهیافت نوینی در تحلیل و بررسیهای ادبی، قادر است بسیاری از تنگناهای مطالعات علمی را برطرف کرده موجب، غنا، تنوع و گسترش حوزه مطالعات ادبی شود. همدلی ظرفیت بنیادین افراد در تنظیم روابط، حمایت از فعالیتهای مشترک و انسجام گروهی است. این توانایی نقشی اساسی در زندگی اجتماعی دارد و نیرویی برانگیزنده رفتارهای اجتماعی و رفتارهایی است که انسجام گروهی را در پیدارد. همدلی به معنای دیدن دنیا از زاویه دید دیگران، توانایی عاطفی برای تجربه هیجانهای دیگران و توانایی شناختی برای فهم هیجانهای اشخاص دیگر است. همدردی معمولا توسط آگاهی و نگرانی نسبت به رنج دیگران بوسیله درک یا واکنش نسبت به ناراحتی و نیاز آنها است. بر اساس یافته های جدید در بارهی نورونهای آیینهای قدرت تخیل یا تصویرسازی ذهنی و همدلی و همدردی ما وابسته به کارکرد این نورونها در مغز است. نورونهای آیینهای باعث ارایه نظریات جدیدی در حوزه ادبیات و فرهنگ شده است. مقاله ی حاضر ضمن تشریح نظریه نورونهای آیینهای و مفاهیم همدلی و همدردی و تخیل به بررسی همدلی و همدردی تخیلی روایتگرانه و شاعرانه و تاثیر آنها بر ادبیات و تشریح کارکرد نورونهای آیینهای و اثر آنها بر فرهنگ و تمدن بشری پرداخته و نمونه هایی از نثر و شعر عطار را بر اساس این مفاهیم معرفی کرده است.

کلیدواژه ها:

عطار ، نورون های آیین های ، همدلی و همدردی روایی ، همدلی و همدردی شاعرانه